'Deel dit ogenblik met ons, breek het voorzichtig stuk. Laat achter wat te zwaar is om te sjouwen. Geef het als herinnering door aan de jouwen. Dit licht en luchtig niets van groot geluk. Hier in de zevende hemel. Wat willen we nog meer? In de zevende hemel komt het altijd weer op liefde neer. Het komt als altijd weer op liefde neer.'
Uut 'De Zevende Hemel' van de Dijk!
Door de bomen Stef Bos niet meer zien is wat anders dan door de dikke mist God's Window moeten missen. Zoals Stefke het vrijdagavond verhaalde in de Voorveghter snapte ik zijn grote teleurstelling eerst wel. Het uitzicht moet namelijk adembenemend zijn.....U was er niet bij, de basis van elk geloof.
God's Window, het raam van God, is de parel van Noordoost Zuid-Afrika. Vanaf God's window kijk je uit over het Zuid-Afrikaanse land dat opeens een paar honderd meter zakt. Als je staat op het hoogste puntje van het zogenaamde Highveld, de laatste uitloper van de de Drakensbergen (400 kilometer ten noordoosten van Johannesburg), kun je heel ver weg kijken. Kun je op zonnige dagen zelfs Mozambique zien en de Indische Oceaan die zich verschuilt achter de bloedmooie horizon. De aarde valt er loodrecht voor je naar beneden. Je moet het hebben gezien voor dat je wordt uitgemaakt voor Thomas!
De rauwe verzakking van het land geeft je iets magisch, je loopt letterlijk met je hoofd in de wolken maar dan mis je wel het betoverende uitzicht. Beter is dat de zon hoog aan de hemel staat en dat de hitte verzengend is, dan heb je geluk en waait er bij jou boven nog enige verkoeling rond bij God's Window.
Scheelt wel hoor als het raam iets los staat. Stef had ook geluk, net toen ze wilde vertrekken won de zon het van de mist en brak de hemel letterlijk open. De zevende hemel, ik ken het gevoel maar al te goed wat Stef Bos vrijdagavond probeerde te vertalen naar Hardenbergse maatstaven. Hij is ook maar een jongen uit gereformeerd Veenendaal die zich gewoon thuis voelde bij ons aan de Vecht.
's nachts had ik mijn eigen God's Window. Schoof het denkbeeldige gordijn een beetje opzij, er kwam al een beetje zaterdagmorgenlicht door de ramen. Ik wist dat het een voetbalvrije zaterdag zou worden, mijn lichaam had rust en ik keek naar mijn eigen raam van God. In mijn raamwerk had ik werkelijk een schitterend uitzicht op de drie liefste gezichtjes van deze wereld. Moos, Mouna en San.
Tja, als zowel Stef, Frank en Daniël het zingen dan moet het toch wel waar zijn. Dat de liefde uiteindelijk overwint. Vorige week zag ik Lohues in de Voorveghter, Bos dus vrijdagavond en Boeijen gaf mij vanmorgen nog weer een koekje van eigen deeg. Als de liefde maar overwint! Toevallig zongen de heren van De Dijk er ook over....Dat het altijd weer neer komt op liefde. Zelfs ik ga het leuk vinden dat Feyenoord maar blijft winnen al ben ik notabene voor Ajax. Het is meer een kwestie van gunnen geworden. Net zoals je hart een sprongetje maakt als Sven toch die 10 kilometer van Bergsma wint die het probeerde maar compleet stuk ging in de laastste paar ronden. Soms moet ik lachen van het huilen en niet andersom. Wat is heerlijk om zo af en toe je onder te laten dompelen in de gedachtengangen van een ander. Lohues had weer klare taal voor ons in het theater en Stef deed nog een duit in het zakje wat er toch nog hing aan de Badhuisweg. Stef las voor uit brieven aan zijn moeder, een verlaat eerbetoon als je het mij vraagt aan zijn lieve mama aangezien hij ruim 25 jaar geleden al een ode zong aan zijn Papa. Mooi dat mensen zoals Bos zijn grootste hits niet nodig heeft om de avond tot een succes te maken. Net als Lohues. Tuurlijk zong hij op Fietse, als op Fietse er niet was geweest had hij hier niet gestaan vertelde de Ericaner in alle eerlijkheid. Maar ook hij had niet zijn grootste solosuccessen nodig om te boeien. Daniël maakte een knieval voor Boeijen en tevens Stef had het in een nummer over mien muzikale held. Jammer was dat ik er niet kon zijn met de muze van mijn leven. Die mij snapt zoals ik ben. Lieve San voelt zich deze weken net een kleine melkfabriek. Coberco is er niks bij. Zo'n beetje om het uur worden de melktanks gevuld met romige melk die even later al slurpend wordt opgezogen door Mouna. Melk, de witte motor. Zij slaapt er in ieder geval goed op, zij slaat de melk op in haar mooie kleine lichaampje. De afvalstoffen deponeert zij keurig in haar kleine luiertje. Kijk, zo kan het ook Patries.....Je hoeft je niet te laten paaien, doe je behoefte gewoon op de wc of anders in een grote luier. Je bent al bijna 70....Jouw incontinentie hoeft je niet op te nemen in een verdwaalde video op internet. Je bent toch geen twintig meer....Een Teena Lady is een betere optie dan in je botox gezichtje. Meisje, Meisje....Accepteer gewoon eens dat jouw houdbaarheid allang de uiterste datum is gepasseerd.
Ik keek nog eens uit over God's Window. Het raam hierboven. Schoof het gordijn weer dicht, ging liggen naast mijn grote geluk en ik besefte mij weer eens dat de liefde overwint.
Joah, mag wel zo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten