Kanjer Moos!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,

'Yeah I'm tangled up and blue. I only wanna be with you. You can call me your fool. Only wanna be with you.Sometimes you're crazy and you wonder why. I'm such a baby yeah, the dolphins make me cry. Well there's nothing I can do. I only wanna be with you'
Uut 'Only Wanna Be With You' van Hootie & The Blowfish

Als een klein hazewindhondje stiefelde hij vanmorgen trots de trap af. "Mama zei dat ik een kanjer ben". Moos had net even daarvoor een flesje melk naar boven gebracht. Naar zijn kleine zusje Mouna die in het grote bed bij San lag. Na een kusje op haar voorhoofd kroop hij weer bij mij op de bank, onder de grijze deken van Heuver Banden - 50 jaar - het kleine kontje nog wat dichter tegen mij aan. "Hard racen ze hè, Papa". Ja, de heren coureurs gaan best wel pijlsnel in downtown Australië. Wij zaten keurig om iets voor zeven beneden naar de tv te koekeloeren al was het Moos eigenlijk om zijn nieuwe speelgoed te doen. Hij weet nog precies van wie hij wat heeft gekregen. Gisteren werd onze kanjer namelijk vier. Want het is een echte kanjer, wat ik je brom! Hij heeft een super zaterdag gehad. Wat heeft ie lekker lopen te spelen met ondermeer Tobi, Lian, Merlijn, Sam en Job. We hebben echt geen kind aan hem gehad ook al lag er gisteravond meer zand binnen dan buiten in zijn zandbak. Het jochie is pas vier maar wat maakte hij weer (opnieuw) grote indruk de laatste weken. Wat was hij lief voor zijn kleine zusje die zo'n beetje driekwart van de dag alleen maar wil huilen. Huilen en nog eens huilen. Het lijkt net of hij oostindisch doof is voor het gekrijs. Urenlang huilt ons mooie meisje maar Moos blijft maar opgewekt, aait haar over haar kleine bolletje en wil haar op zijn manier proberen te troosten. Als hij 's morgens bij ons op de kamer verschijnt is Mouna de eerste die aandacht van hem krijgt. Wij zijn verbannen naar een iets lager podium, papa en mama doen aan stuivertjes wisselen. De ene keer is San de absolute nummer twee, even later passeer ik links de liefde van mijn leven en klim ik op naar de runner up positie. Maar Mouna is en blijft met stip nummer 1 aan zijn vrolijk gekleurde horizon. Moos is nu al als ware de beschermengel voor Mouna. Tja, Mouna kwam net zo snel ter wereld als Max Verstappen vanmorgen zijn Red Bull de baan in Melbourne opstuurde. Blijkbaar heeft dat nekkie en het gestel een paar flinke klappen opgelopen door de zeven wonderen van een Hardenbergse bevalling. De eerste weken leek er weinig aan de hand. Ze sliep mooi door, haar mondje stond voortdurend op standje lachebekje. Helaas juichten wij een beetje te vroeg. Nu, ruim acht weken later weten we dat een baby ook gigantisch pittig, stressvol en vermoeiend kan zijn. Het meisje kan er helemaal  niets aan doen maar ze voelt zich op dit moment niet prettig. Ze huilt niet alleen meer omdat ze honger heeft, een vieze broek of omdat ze smacht naar aandacht van haar createurs de Mouna. Neuh, wij hebben officieel een huilbaby die het vooral gemunt heeft op de rust overdag. 's nachts komt ze maar één, soms twee keer. Maar overdags weigert ze te slapen en praat ze via huilen, heel veel huilen. Om gek van te worden in de goede zin van het woord. Het vreet energie en we krijgen weinig mogelijkheden om de accu volledig op te laden. Maar Moos blijft het leven kleuren, hij tekent de liefde voor zijn kleine zusje in al haar facetten in. Het is een kanjer....Gisteren kreeg hij loon naar zijn harde werken. Gisteren stond hij volledig in het middelpunt van de belangstelling. Hij weet nog niet wat het is maar Moos heeft zich de laatste weken compleet weggecijferd uit liefde voor zijn kleine zusje. Bewonderingswaardig. Onze wallen zijn ondertussen groter geworden dan onze gezichten die soms op standje onweer staan. Wat heb ik de laatste tijd ontzettend veel bewondering gekregen voor San. Die met engelengeduld Mouna soms uren achter elkaar in de draagzak in slaap probeert te wiegen....Ze kan zelf al met een draagzak om en Mouna erin de wc bezoeken. Overdag maak ik er niet veel van mee, ben ik aan het werk. Het crisiscentrum is thuis. Ik klaag niet hoor....Wij zijn gezegend dat wij een tweede wonder mochten begroeten. Begrijp mij en ons niet verkeerd. Maar wij lopen de deuren plat bij Doktoren, Osteopaten en Chiropracters. Johannesbroodpitmeel in de voeding, Rescue (what's in a name) druppels en allerlei goedbedoelde adviezen proberen wij maar gewoon uit tegen beter weten in. Alles om ons meisje een leuk en huilvrije uurtjes te bezorgen. Afzuigkap aan, stofzuiger een half uur laten draaien, geluiden uit een app die baarmoeder geluiden na zou bootsen....etc etc Wij eten normaal maar de energie vreet ons bijkans kaal. En Moos, Moos fladdert als een lachend musje overal tussendoor. Hij is een kanjer van jewelste....Hij zeurt niet, klaagt niet....en gisteren kreeg hij op zijn vierde verjaardag de dag van zijn leven. Hij was zo blij met het kadootje van zijn zusje. Hij kuste haar en knuffelde haar.....en even later trootste hij haar met de woordjes huil maar niet Mouna, jij wilt toch straks ook een gebakje...? Wat hebben wij toch bijzondere kinderen. Mouna lacht waar ze kan maar de huilbuien winnen voorlopig het gevecht op punten en wij liggen uitgeteld in de hoek, meestal acht tellen. Wij zijn al blij als ze zoals vanmorgen eventjes een half uur in bed kan en wil liggen....Dat is pure winst. Tuurlijk, het wordt allemaal beter maar met een kanjer als Moos praat je over verzachtende omstandigheden.
En net als ik dit schrijf zit Mouna naast me in haar stoeltje en tovert ze haar mooiste glimlach.......
Uiteindelijk zal dat haar tranen gaan drogen en wordt ze net zo'n kanjer als onze Moos al is.....
Want wij willen alleen maar bij jou zijn. We zweven gewoon rond in onze zevende hemel maar zo af en toe tikken wij de aarde wel ff aan dat het allemaal niet vanzelf gaat.
Joah, mag wel zo......