#Knagen!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Als ik het niet meer weet, in de rimram van de tijd.
De bodem veel te heet, alle richting kwijt. 
Laat mij niet gaan maar haal me hier doorheen.
Als ik het niet meer weet, niemand is alleen.
Hou me vast, hou me vast. 
Hoe de tijd ook raast, we komen er door heen
Als jij het niet meer weet, je bent niet alleen.
Hou me vast'
Uut 'Hou me Vast' van De Dijk. 

Moi, ben ik weer. 
Er knaagt iets, al maandenlang knaagt er iets achterin mijn hoofd!
Heb het proberen weg te masseren. Zittend met je hoofd op tafel en wrijven maar met je vingers. 
Het lukt mij vooralsnog niet om mijn schuldgevoel een optater van jewelste te geven. 
Dat ie gigantisch de bocht uitvliegt en te pletter valt op de keien en langzaam door het afvoerputje verdwijnt. Het vuur was bijna uit toen de brandweer arriveerde. Het laaiend vuur met vlammen metershoog. Huub valt ongevraagd zingend in terwijl je hem even helemaal niet kunt gebruiken....Ga ff een deurtje verder de boodschap brengen...
Jullie waren toch gestopt? De pijp aan Maarten gegeven. Waarom spookt dan toch al dagen een tekst van de Dijk door mijn hoofd? 
Niks gaat eigenlijk zoals ik het tegenwoordig graag zie. Het feestje was al over, toen pas kwam ik boven. Jij was al vertrokken. 
Eigen woorden gebruiken, Dorgelo. Je niet laten afleiden. Vannacht had ik het allemaal helder voor ogen. Val je weer zachtjes in de slaap en ondertussen kwam de brouwerij langs met haar heilzame water. Dacht je de zaken op orde te hebben valt de rangschikking toch weer tegen. Nuchter blijven! Laat je je niet gek maken! Hou de kerk in 't midden...
'Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan', maar logenstraf elke dag de woorden van Pippi Langkous. Ik merk elke dag dat ik niet zo goed ben in het leven na een scheiding. 
Er blijft maar een ontzettend schuldgevoel aan mij knagen. Ok, waar honden vechten hebben er meestal twee schuld maar er is helemaal geen ruzie. We kunnen nog zo goed met elkaar! Het kost mij zoveel energie om het allemaal maar leuk en gezellig te houden. Is er iets mooiers dan een vrouw, ik dacht het niet, ik dacht aan jou. Daar zit nou net mijn probleem. Er is niets mooier dan een vrouw. Hoor mij jubelen en zingen. Hoe ik al haar prachtigs roem. Kijk toch al haar schone dingen, die ik nu even niet noem. Buiten adem kan ik raken, van de bibbers die ik krijg. Als ik denk aan al die zaken. Waar ik nu maar over zwijg. Er is niets mooiers dan een vrouw. Zeg dat dat van der Lubbe het gezegd heeft. Jij hebt makkelijk praten. 
Potverdikkemei Huub, zit je weer in mijn vaarwater. Allerlei goedbedoelde teksten van jou zingen rond in mijn hoofd. Wat een vrouw. Ze kan je laten zweven als jenever en laten vallen als een steen....
Pats, boem! Daar lig je dan in duizend gruzelmenten. Had de laatste tijd veel lijm nodig om al mijn brokstukjes weer aan elkaar te lijmen. Zuchtend onder het feit, waarom ben je in godsnaam ook zo lang? En secondenlijm doet zijn naam eer aan hè. Plak je je wijsvinger aan je jubelteen en denk je een seconde later, dat moet zo niet. Zat ie al muurvast! Mesje d'r bij en bikken maar....Loswrikken die handel. Neuh, mijn schuldgevoel. Ik heb heel en opzichtig 'erg' richting mijn kinderen. Naar Moos en Mouna. 
Het breekt mij af en toe helemaal in tweeën. Geen lijm dan ff voorhanden. 
Twee grote mensen besluiten iets. Twee grote mensen hebben uit complete liefde voor elkaar, denk ik maar even voor het gemak, twee mooie kleine mensjes op deze wereld gezet. Zo lief, zo mooi, zo klein en tastbaar. Twee mensjes die dachten dat hun beide ouders het allemaal zo goed wisten....Not!
Dat ze nooit uit elkaar zouden gaan. Ze hebben toch op het lelijkste gemeentehuis van het land ooit hun handtekening onder de afspraak voor het leven gezet, of iets wat daar op leek. Het was een heel gekrabbel. Papa en Mama zouden voor eeuwig en altijd bij elkaar blijven....Niet dus!
Er is blijkbaar niets mooier dan een vrouw! 
Heb het allemaal prima voor elkaar hoor. Woon nog in ons huis, dat heb ik na veel vijven en zessen kunnen kopen. Kost wat maar dan heb je ook wat. En dan nu...Lig je daar meestal alleen in het grote bed. Blij als de kinderen er zijn. Er ligt al altijd wel één naast me. Wordt ik bij het ochtendkrikken wakker en denk dan altijd in een split second dat ik ontwaak uit mijn ergste nachtmerrie, dat het allemaal maar een nare droom was. Net echt, dat ze nog steeds van me houdt en net even naar de WC is. 
Maar twee keer knipperen met mijn ogen en ben dan weer terug in de realiteit, de harde werkelijkheid! 
Neuh, dromen zijn bedrog. Vooral die hele nare....Het haar is zwart, de band is hard, ik voel de bas tot in mijn stuit. Ga elke dag wel een keer onderuit! Hard op mijn plaat, dat ik al mijn tanden nog heb..?
Een wonder. Maar ik kom maar niet van dat schuldgevoel af. Heb soms het idee dat er iemand bij mij op de rem staat. Ik wil wel gas geven maar kom maar niet in de vijfde versnelling. Hoe kon dit gebeuren? Schakelen van 1 tot vier gaat nog wel maar het pijltje in mijn dahsboard zegt schakelen naar 5 maar de pook geraakt nooit in de fast forward! Ze doen het geweldig hoor maar het is niet de ideale situatie. Ik zou er alles voor over hebben om het maar voor die twee het zo goed mogelijk te doen. Ik zie soms de worsteling, hoe klein het ook is, bij Moos en Mouna. Compensatiegedrag, het zo goed mogelijk willen doen. Zowel voor Mama en voor Papa als ze bij mij zijn. Achteraf blijkt nu dat ik er helemaal niet zo goed in ben, het leven na een scheiding. Ik raak dat knagende gevoel maar niet kwijt, kan nooit helemaal vol ergens voor gaan. Heb hier thuis geen klankbord zitten, kan nooit mijn woordenstroom weg laten vloeien....Loop met mijn kop tegen de muur! Sla soms een bespottelijk figuur, tis om je te bescheuren, Ik heb je in mijn hoofd gehaald. Waar begon ik aan...Ik liet je in mijn waan. Kom thuis, knipper het licht aan, praat wat tegen de planten die nodig water moeten hebben, maar eerst ik! 
Nogmaals, gaat prima hoor. Je moet het ook niet zo donker zien, weet meestal het licht wel te vinden. De lucht is ook blauw in plaats van pikkedonker maar ik merk dat er iets mij tegenhoudt en ik denk dat dat het gevoel, het schuldgevoel, naar mijn kinderen is. Dat ik, dat wij, ze niet alles kunnen geven wat vriendjes en vriendinnetjes van hen wel hebben. Dat die wel gezinnetjes vormen waar het goed toeven is. Tuurlijk, elk huus hef z'n kruus te dragen. Je weet niet wat er achter de voordeur gebeurt. Maar toch, je moet zoveel afspreken om het allemaal maar recht te breien. Ik haak nooit aan. Ben goed in vergeten maar mijn persoonlijke agenda staat vol met reminders. Je moet alles alleen doen, eerder deed je alles samen en hield je elkaar scherp! Besprak je de dag met elkaar. Keek je uit om de schuttingdeur open te gooien want je wist dat achter de deur jouw lieve vrouw en kinderen zaten te wachten op je komst! Zo heerlijk kneuterig, zou er nu een moord voor doen. Soms zitten ze er maar dan gaat er al gauw weer één met gierende banden weg. Weg van alles, weg van hier!  
Mouna en Moos hebben niet gevraagd met de issues waar wij als ouders blijkbaar al jaren mee zaten!
Nog steeds vind ik het niet eerlijk. Maar dat zijn mijn eigen zaken, ik schud ze steeds vaker losjes uit de mouw en flikker ze pardoes in de Vecht. Niets blijft, alles stroomt! Maar het gekke is, liever zou ik haar nooit meer zien. Want elke keer als ik haar zie, zie ik wel weer iets moois in haar. Soms haar lach, dan weer die oogopslag en dan weer haar kontje. Zag ze laatst lopen, met z'n vieren, in de stad. Mouna naast haar nieuwe 'Papa'. Zag haar lachen, was ze mij nu al vergeten? Had de brokstukken toch gelijmd? 
Daarom baalde ik zo van het feit dat ik van de week ff compleet uit mijn plaat ging! Normaal gesproken doe ik dat als er niemand thuis is. Als ik weet dat de buurvrouwen er tevens niet zijn dan kan ik ff ouderwets uit mijn dak gaan. Schreeuwen op standje burenruzie. Heerlijk! Stoom afblazen. Een beetje alla Matthijs van Nieuwkerk, gaan er spreekwoordelijk heel veel excuses op en door de knieën.
Deze week waren, PVD en vooral veel GVD's, de kinderen er allebei bij. Ineens was het er. Voelde het niet aankomen. De emmer liep even totaal over!
Kon het ff net niet allemaal rijmen. Er ging iets klein mis maar het had grote gevolgen. 
Het was kort en heftig. Na een paar seconden probeerde ik de brokstukken voorzichtig te lijmen maar waar lag de lijm ook al weer...? PVD, meteen kroop het schuldgevoel in al haar hevigheid om hoog. 
Mouna gooide haar kleine schoudertjes om mij heen en Moos aaide mij op de rug. Wie was nu wie aan het troosten...? Ik voelde mij zo slecht, zo mens onwaardig. PVD! Ik had toch goud in handen, nu was het lood om oud ijzer geworden. Vrouwen van ijzer en mannen van staal. Echt niet! 
Ik legde het in Jip en Janneke taal uit aan de kinderen maar kon mij wel voor de kop slaan. 
Weet niet of zij de boodschap snapten. Papa doet wel eens vaker gek, maar dan moeten ze altijd lachen. Nu stond het huilen nader dan het lachen. Maar ben geen machine maar een mens van vlees en bloed. 
Krijg van zoveel mensen de complimenten. Hoe goed wij het wel niet doen, hoe goed ik het doe. Hoe ik mijn leven weer oppak na al dat geklooi. Maar liever gooi ik het leven naast mij neer. Het kost mij soms zoveel energie. En die is tegenwoordig al zo duur. Betaal mij blauw. 's Avonds uitgeteld in bed en dan moet het journaal nog beginnen als je snapt wat ik bedoel.
En toch, toch heb ik het prima voor elkaar. Begrijp mij vooral niet verkeerd. Maar soms heb ik deze uitlaatklep gewoon nodig. Je schrijft wel veel dingen op hè. Klopt! Heel veel mensen snappen mij niet. Dat is hun probleem. Dit is mijn remedie, mijn medicijn tegen al mijn hartzeer. Hoe ik ook probeer, dat gevoel, dat knagen...dat masseer ik maar niet weg! 
Heb meestal de lach op mijn gezicht. Het leven is mooi maar je moet het wel willen zien. Tuurlijk, ik heb het glas altijd halfvol. Negen van de tien keer zit ik nooit zonder een woord verlegen....
Maar ik had mijn toekomst een jaar of tig terug toch heel anders voorgesteld en dan vooral voor mijn kinderen. Ik had ze zo graag een onbezorgde jeugd gegeven, eentje die ik ook heb gehad. Ok, mijn pa was er vaak niet maar kwam altijd terug van zijn (wereld)reizen. Elke dag mijn moeder met dat kopje thee en koekje als ik uit school kwam. 
Gelukkig stopt de Dijk. Elk woord wat Huub vanmorgen zingt komt binnen! Of ik kan natuurlijk ook een andere lijst samenstellen. Heb Groef aangetikt. De naald krast in mijn troebele geheugen. 
Zal ze missen. Deze maand spelen ze voor het laatst in Paradiso als ze op 17 december echt voorgoed het licht uitdoen. Blijf vooral teksten schrijven, Huub. Baat het niet, dan schaadt het niet! 
Weet niet wat jullie vinden, maar ik vond het vanmorgen een bijzonder positief stukkie. 
Gek hè. Probeer mijn best te doen. Ik kan er geen donder van, maar vroeger pakte ik ook soms een bal uit de kruising waarvan iedereen dacht: Die heeft ie nooit! En ja, blunderen was mijn 'middle name' in de tijd dat ik mocht keepen op het hoofdveld van het Westerpark. De koning te rijk maar toen knaagde er ook nooit iets aan mij. Wat een heerlijk simpel leven had ik toen. Ja, ik had regelmatig jeuk. Ja, dat wel. Dat was eenvoudig weg te masseren. Wat ik oe brom! Nu heb ik, en jeuk en knaagt er van alles.
Nu is alles anders. Nu heb je twee koters waar je de wereld voor moet zijn! Waar je in principe nooit je zwakte mag tonen. Altijd sterk zijn. Althans dat vinden de meeste mensen. Dacht het tot in de eeuwigheid met haar te doen. Wat had ik het mis? Had geen voor- en geen enkele na kennis! De zon ging enkel onder zonder jou! Met de kennis van nu? Zou ik dingen anders doen? Neuh, wat je zag bij mij kreeg je ook. Geen dubbele agenda's en nu heb ik die elke dag nodig om geen dingen te vergeten! 
Ben zo slecht in dingen alleen doen. Zonder jou is er geen moer aan. 
Nogmaals. Vond het best een positief stukkie. Ben veel ballast kwijt. Nu nog wat emmers lozen. 
In de rode emmer is zelfs een dinosaurus uit een ei gekropen, de wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Vanmiddag vrienden over de vloer....Even langs de brouwerij met z'n allen!
Ach, wat zeur ik eigenlijk? Ik kan het niet alleen, ik ben ook maar een man.
Fijne zondag. Hou me vast. Joah, mag wel zo.