#KeuzeStress'22

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Sweet wonderful you. You make me happy with the things you do.
Oh, can it be so. This feeling follows me wherever I go. 
I never did believe in miracles but i've a feeling it's time to try.
I never did believe in the ways of magic but i'm beginning to wonder why.
Don't, don't break the spell, it would be different and you know it will.
You, you make loving fun and I don't have to tell you but you're the only one. 
You, you make loving fun, it's all I want to do.'
Uut 'You make Loving Fun' van Fleetwood Mac.

Moi, ben ik weer. 
'Papa, weet je waarom ik twee vlechtjes heb?'
Nou? Dan kan ik makkelijker turnen. Zit logica in. Of niet? 
Ze ligt naast me in het grote bed. Even daarvoor was ze er in gekropen. 
Lekker dicht tegen mij aan. 
'Weet je, Papa. Ik weet wel wat jij de mooiste oefening vind van turnen?
Nou? 'Denk de Arabier. weet je waarom. Daar zit bier in.'
Ja, inderdaad. Geen speld tussen te krijgen. Logisch lijkt me. Ik reken het goed!
Ik moet inderdaad veel van dat gerstenat consumeren om überhaupt tot die doldwaze oefeningen te komen. Denk dat ik bij mijn eerste flik-flak spontaan bij de enkels afbreek. 
Tuurlijk heb ik in het verleden halsbrekende toeren uitgehaald, handstand op het asfalt met mijn fiets als aandachtig toeschouwer. Maar kreeg er doorgaans geen applaus voor. 
Mouna is mijn lieve en kleine autodidactje. Ze heeft zichzelf de basisbeginselen van het turnen aangeleerd. 
Urenlang filmpjes kijken op Netflix en oefenen tot in de treure. Zo knap en bovenal zo mooi om het 'work in progress' live te mogen aanschouwen. Trots. De woonkamer werd bijna een gymzaaltje in het klein. Kussens op de vloer vormden de mat, de bank het paard en Oma's stoel de ongelijke brug. 
Sinds enkele weken zit op een echte turnvereniging. Ze was al eerder aan het 'gymen', maar dat vond ze maar niks, was iets voor kleine kinderen. We doen helemaal geen moeilijke oefeningen, Papa.
Ze wilde op de mat, op de brug met ongelijke leggers, op het paard, ze wilde handstand, arabier en flikflaks, bijna tegelijkertijd achter elkaar doen. Op de trampoline en dan over de kop landen op de grote mat. Vooral geen tikkertje of allerlei spelletjes, dat is iets voor kleuters, Papa. Was ze wel klaar mee. Elke maan- en woensdag is zij nu twee uur inpandig in MFC de Binder in Gramsbergen. 
Waar ik vroeger kwam om in de winter te voetballen met de pupillen van Mariënberg vliegt nu mijn dochter door de groenzwarte lucht. Sanne Wevers, eat your heart out! Mouna komt er aan....
Tuurlijk doet ze het geweldig. Je mag eigenlijk niet kijken, vast bezig met een missie, maar stiekum klom ik de tribune op en zag ik nog net hoe mijn dochter als een vlinder op de mat dartelde....Zo mooi!
Zij vind het geweldig. Ze doet overdag ook niets anders. Hoe ze zich opstelt iedere keer. voetjes naar voren. Armen in de zij. Mijn turnster in de dop! De handen omhoog als ze een oefening heeft geturnd. 
Een hele andere wereld ontvouwt zich voor mij. Ik ken alleen het gebeuren van de voetbal. Daar begon ik als zesjarig jochie en ruim 44 jaar later waggel ik er nog steeds rond. Moos heeft even getennist, dat wist ik ook nog hoe het ging. Zelfs jaren getennist, prachtig om te doen. Moos is geen voetballer, wordt je moe van, Papa. Scouting is het nu. Misschien gaat ie binnenkort op een (team)sport. Ik hoop het maar! 
Korfbal lijkt hem wel wat. Of keeper. Maar Moos, een keeper wordt ook wel moe hoor. Hij kan wel een bal vangen. Dat is sowieso handig bij het spelletje korfbal, lijkt mij. Veel gedaan op school. In klas vijf en zes gingen wij het ene jaar naar Kloosterhaar en het andere jaar naar Sibculo. We wonnen zelfs een keer de finale van het school korfbaltoernooi. In het hol van de leeuw, Kloosterhaar en Sibculo waren echt van die korfbaldorpen, won de CBS de Hoekstee uut Beerzerveld gewoon het toernooi. Mooi man! 
Kinderen laten je anders kijken naar een wereld zonder gedoe! Mijn enige kontakt met de turn- en gymwereld was ooit een uitvoering van MaBeCo (MariënbergBeerzerveldCombinatie) in de sporthal van Westerhaar. Lian deed toen mee, als ik mij niet vergis. Over een paar weken alweer achttien. Tijd vliegt. Nu heb ik zelf een dochter. Prachtig, niet alleen mijn dochter maar ook het feit dat ik door haar die andere (sport)wereld leer kennen. Eerder kwam er alleen maar voetbal, dan een hele tijd niets, nog eens voetbal en dan een keertje bijvoorbeeld volleybal. Een ex speelde best wel hoog bij Kangeroe. Mocht altijd graag kijken...
Buurtenvolleybal was ook altijd the place to be. We hadden altijd leuke teampjes. Wilde wel altijd winnen. Aard van het beestje. Hou van vele sporten kijken maar alleen voetbal beoefende ik zelf intensief. Turnen was nooit zo mijn ding. Tuurlijk volgde ik Epke Zonderland op de Olympische spelen. 
Daar ging ik echt voor zitten toen hij stond, hij staat...hij staat! Maar verder, neuh - niet echt!
Nu keek ik laatst samen met Mouna naar een turnwedstrijd bij de NOS. Nou ja, ik keek en Mouna was druk bezig om al die capriolen na te bootsen. Ze is niet bang, durft te vallen, zeurt dan niet...Je ziet dan dat ze de pijn verbijt maar stelt zich dan meteen weer op. Kijkt de oefening op de TV en doet het na. En nog eens. Net zo lang ze het onder de knie heeft, gebutste knieën ondertussen, dat dan wel weer. Een kleinigheidje hou je altijd. Net drie turfjes hoog maar ze zit al bij het Jong Talent van GV Gramsbergen. De passie straalt er van af. Was vroeger ook ruim zestien jaar jeugdleider en ik merk bij de leidsters van Mouna dezelfde passie en liefde om het turnen door te geven aan een nieuwe generatie. Die vinden het gewoon bijzonder leuk om meisjes van amper vijf en zes jaar de kneepjes van het vak te leren. Dat merk je meteen, zo'n sfeer hangt er ook. Een goed klimaat, het geeft je energie. 
Ze heeft er ook zoveel plezier in. Doet regelmatig nu haar turnpakje thuis aan en daar staat ze weer te 'shinen'. Zo kom je nog eens ergens. Niks geen gedoe over buitenspel, de dames hebben het in de auto over allerlei turnoefeningen. Ik luister vooral, wie weet kan er straks over mee praten...Geen voetbalpapa maar straks misschien wel een turnouder. Kop maar op met die uitvoering(en).
Zoals gisteren met maar liefst 4 oud-eerste elftal keepers op een rij incluis mijzelf, we haalden oude koeien uit de sloot met de Breuk. Oud-trainert van Mariënberg. Hij komt nog regelmatig buurten op het Westerpark. Vroeger kwam ie nog wel eens met de buurtbus, fiets achterin. Nu rijdt ie zelfs op zo'n bus. 
Times are Changing. Appie, Chris, Huib, Jan en ik. We keken naar de prestaties van Jelle, onze huidige nummer één, wat een keepert is dat toch. Zit alles in waar ik ooit van droomde. Jelle lijkt wel het product wat je krijgt als je een vleugje Chris, Appie, Huib en een sprankje Alfred in de blender doet!
Schitterend! Hij legt de lat soms zo hoog voor zichzelf, kan balen als ie eens onverwachts een bal loslaat maar vergeet dan even voor het gemak al die andere honderden ballen die hij wel klem had!
Heeft zweven door de lucht tot zijn handelsmerk gemaakt. Onze Noppert!
Bij mij was het precies andersom. Gingen de handen op elkaar als ik keer een bal vast hield....
De Breuk en ik gingen terug naar een duel van mij uit het jaar 2005. Een maand daarvoor was mijn vader gaan hemelen. Rust zacht Pa. Exact een maand na de begrafenis waar de hele selectie bij aanwezig was, respect, mocht ik opdraven. Appie was geblesseerd en de eerste periodetitel in Doetinchem tegen DZC lag in het verschiet. We speelden voor het eerst in de tweede klasse en het kleine cluppie uut Mariënberg deed het verrassend goed tegen al die grootmachten. 
's Avonds, die vrijdag voor de zaterdag, gingen Robert en ik eventjes een balletje stoten bij Binnenmars, nu café Mans. Dat was ons excuus. Negen van de tien keer had ik geen keus. Wilde absoluut voor twaalven thuis zijn. Sportman hè, not! Maar toch. Ach, kwam met een halve flik-flak en een hele arabier 's nachts op de kop rond vier uur pas weer thuus....Een paar bieren, dan vloog vroeger de tijd. Niet de meest ideale voorbereiding. Ik vertelde het maar niemand. Tijdens de bijna 2,5 uur lange busreis sloot ik mijn ogen. Even met niemand praten....Had al genoeg moeite om alles binnen te houden en de bouwvakkertjes in mijn hoofd sloegen zich een ongeluk. Namen geen pauze. Kon mij wel voor de kop slaan...
Het werd een legendarische wedstrijd. De slechtste man bij ons scoorde de enige treffer in het duel waar ik de nul hield. Werd minimaal twee keer geholpen door iemand van boven. Meer tussen hemel en aarde. Ik dacht een hoge voorzet niet te kunnen halen, ik sprong maar halverwege kreeg ik een duwtje van iemand. Later bleek het mijn vader te zijn, althans dat was mijn gedachte. Hij keepte die zaterdag vanuit de hemel met mij mee. Ik geloofde toen al niet maar begon na die dag ernstig te twijfelen....Was er dan toch een hemel? Was ik nog niet nuchter of was het feit dat mijn Pa er hoogstpersoonlijk voor zorgde dat er in de wolken een luikje open ging en hij op 19 november 2005 zijn zoon en Mariënberg hielp aan een nieuwe hoogtepunt in onze roodzwarte geschiedenis. De eerste periodetitel in de 2e klasse. Was de koning te rijk maar ik had het spel niet helemaal eerlijk gespeeld, vond ik. Had een engel op mijn schouder gehad. Eentje die een kompas in mijn eerste 33 jaar was. Mij richting gaf. Ik mis hem elke dag nu ik soms niet meer weet, in deze rimram van de tijd. Neem ik de goede afslag?
Freek Dorgelo. Mien eigen pa gaf links en rechts enkele duwtjes. In de Doetinchemse Courant werd ik met naam en toenaam genoemd. Geprezen. De doelman van de gasten steeg naar grote hoogte, hij was niet te passeren. Ze moesten eens weten. Ik had hulp van boven gehad. Is het voorval al verjaard? In mijn eigen verklaarde zestienmeter kreeg ik die dag hulp van boven. Hij liet mij niet vallen, geen arabier of flik-flak. Ik stond er niet alleen voor. Stiekum speelde Mariënberg die dag met 12 man. Alleen ik zag 'm. 
Met terugwerkende kracht kreeg ik gelijk van de trainer van destijds. Ook wel eens leuk, zo vaak waren trainers en ik niet met elkaar eens. Eigenwijze ik en niet in het bezit van de kwaliteiten die ze vroegen....Dat leverde wel eens conflicten op. Abrupte storingen. Toen hadden we nog een mening!
Maar hoefde de leider geen brandjes te blussen, we waren mondig genoeg om het zelf op te lossen.
Kreeg een foto van de Breuk door. De opstelling van die dag. Wat een team hadden we toen. Niet beter dan nu maar anders. Han was onze Dumfries, Arjan P. de Virgil van Dijk nu, William de Bruin was Aké. Ik dacht dat er Withaar stond, maar Jan corrigeerde mij net (11.29 uur, 4 dec' 22) Berjan, onze stofzuiger - De Roon? Wij missen nu vaak een Berjan. Hij was zo'n speler die iemand een beukje kon geven als de wedstrijd er om vroeg. 
Hanno op rechts. Type Koopmeiners/Timber...? Zijn tweelingbroer Rick in het midden, onze Frenkie de Jong. Hij liet andere spelers beter voetballen. Op links Marcel, de Daley Blind van destijds? Broer Arjan was vast geblesseerd anders had onze huidige penningmeester er wel in gestaan. Martijn op 10. Type ruwe bolster, blanke pit. Oh, daarom noemde Jan Martijn Withaar, twee Martijns in het team. Duzz niet. Withaar bleek William te zijn, ik kan soms mijn eigen handschrift ook niet lezen. Laat staan van een ander. Tinus was een Frenkie, maar tevens een mannetjesputter. Klaassen/Gapko? Indrukwekkend wat hij kon met zijn grote lichaam. Voorin de vrienden Rolf en Theo. Dat zijn Bergwijn, Depay, Weghorst, De Jong en Gapko in het kwadraat. Zo vaak konden zij een functie elders krijgen. HHC, Quick'20 en o.a. Stevo kwamen regelmatig praten maar ze bleven ons trouw. Mooi man!
Mo viel die wedstrijd nog in voor Theo. Samen met Rashidi onze tropische verrassingen....Kom Rashidi nog wel eens tegen. Laatst had ik 'm bijna onder. Je zag de mensen kijken, is dat er één van het AZC? en wat doet die blonde Ariër er boven op? Bijzonder grappig. 
Ze moesten een weten. Ze waren de Xavi Simons en Noa Langs van onze tijd. 
Was ik die dag de Andries Noppert van Mainbarg, Toppert voor 1 dag? 
De aantekeningen van Jan. Moeilijke wedstrijd, veel verdedigen. We hadden het lastig als team tegen een beter spelend DZC. Maar we wonnen wel. Waarom? Omdat wij een team waren en bleven!
Er stond een team. We kregen vaak commentaar. We konden er niks van....Maar we wonnen wel en later toen Appie fit was en ik weer verhuisde naar de bank werden we zelfs kampioen van de 2e klasse en schreven we weer historie. Jan was onze Louis van destijds. Maar niet zo arrogant. Jan is Jan. 
Gerard was ook zo belangrijk in het teamgebeuren. Nu al ruim 30 jaar leider. Niet met een lange IJ hoor. Maar je kunt dingen niet met elkaar vergelijken. Gerard zorgde ervoor dat wij konden voetballen. 
Hart op de juiste plek, links van het midden. Dan klopt het hè. Bijna iedereen is nog bij de voetbal. Of we ontmoeten elkaar via sociale media....Met Jelle op goal weet ik met terugwerkende kracht hoe ze soms met mij onder de lat flinke hartverzakkingen hebben gehad. Alleen niet die dag, met een beetje hulp van boven. Dankjewel Pa voor toen!
Waarom ik er nu aan denk? Weet het niet! De sporthal in Gramsbergen bracht mij terug naar vroeger toen het nog geen MFC was. Om acht uur al aanwezig om met die jochies in de zaal te voetballen tijdens de winterstop. Jongens omkleden en wij koffie drinken en kijken naar Brecht van Hulten die bij de NCRV zaterdagmorgen een kinderprogramma presenteerde. Althans ik denk dat het Brecht was, vond ik zo'n mooie vrouw, toen zat Jelle al in mijn team. Herkende het talent. Begeleiding is zo verrekte belangrijk. Dat is misschien wat ik zag bij Mouna. Zo belangrijk om goede leidsters te hebben bij zo'n turnvereniging. 
Nu turnt Mouna in dezelfde hal waar vroeger Jelle keepte. 
Oude dwaas word ik toch en soms met een beetje hulp van boven. Ik kijk op, wie weet zit hij er straks wel weer. Mij van goede adviezen te voorzien, heb er ondertussen wel weer een paar nodig!
Hoezo keuzestress. Moet er 35 kiezen en minimaal 100 laten vallen. Ach, in vasthouden ben ik nooit zo sterk geweest. In handstand en arabieren ook niet, wel in bieren.....
Had het, gezien de titel, over de Top2000 willen hebben. Miste weer eens een afslag. Sorry!
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....