Kanjer Moos!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,

'Yeah I'm tangled up and blue. I only wanna be with you. You can call me your fool. Only wanna be with you.Sometimes you're crazy and you wonder why. I'm such a baby yeah, the dolphins make me cry. Well there's nothing I can do. I only wanna be with you'
Uut 'Only Wanna Be With You' van Hootie & The Blowfish

Als een klein hazewindhondje stiefelde hij vanmorgen trots de trap af. "Mama zei dat ik een kanjer ben". Moos had net even daarvoor een flesje melk naar boven gebracht. Naar zijn kleine zusje Mouna die in het grote bed bij San lag. Na een kusje op haar voorhoofd kroop hij weer bij mij op de bank, onder de grijze deken van Heuver Banden - 50 jaar - het kleine kontje nog wat dichter tegen mij aan. "Hard racen ze hè, Papa". Ja, de heren coureurs gaan best wel pijlsnel in downtown Australië. Wij zaten keurig om iets voor zeven beneden naar de tv te koekeloeren al was het Moos eigenlijk om zijn nieuwe speelgoed te doen. Hij weet nog precies van wie hij wat heeft gekregen. Gisteren werd onze kanjer namelijk vier. Want het is een echte kanjer, wat ik je brom! Hij heeft een super zaterdag gehad. Wat heeft ie lekker lopen te spelen met ondermeer Tobi, Lian, Merlijn, Sam en Job. We hebben echt geen kind aan hem gehad ook al lag er gisteravond meer zand binnen dan buiten in zijn zandbak. Het jochie is pas vier maar wat maakte hij weer (opnieuw) grote indruk de laatste weken. Wat was hij lief voor zijn kleine zusje die zo'n beetje driekwart van de dag alleen maar wil huilen. Huilen en nog eens huilen. Het lijkt net of hij oostindisch doof is voor het gekrijs. Urenlang huilt ons mooie meisje maar Moos blijft maar opgewekt, aait haar over haar kleine bolletje en wil haar op zijn manier proberen te troosten. Als hij 's morgens bij ons op de kamer verschijnt is Mouna de eerste die aandacht van hem krijgt. Wij zijn verbannen naar een iets lager podium, papa en mama doen aan stuivertjes wisselen. De ene keer is San de absolute nummer twee, even later passeer ik links de liefde van mijn leven en klim ik op naar de runner up positie. Maar Mouna is en blijft met stip nummer 1 aan zijn vrolijk gekleurde horizon. Moos is nu al als ware de beschermengel voor Mouna. Tja, Mouna kwam net zo snel ter wereld als Max Verstappen vanmorgen zijn Red Bull de baan in Melbourne opstuurde. Blijkbaar heeft dat nekkie en het gestel een paar flinke klappen opgelopen door de zeven wonderen van een Hardenbergse bevalling. De eerste weken leek er weinig aan de hand. Ze sliep mooi door, haar mondje stond voortdurend op standje lachebekje. Helaas juichten wij een beetje te vroeg. Nu, ruim acht weken later weten we dat een baby ook gigantisch pittig, stressvol en vermoeiend kan zijn. Het meisje kan er helemaal  niets aan doen maar ze voelt zich op dit moment niet prettig. Ze huilt niet alleen meer omdat ze honger heeft, een vieze broek of omdat ze smacht naar aandacht van haar createurs de Mouna. Neuh, wij hebben officieel een huilbaby die het vooral gemunt heeft op de rust overdag. 's nachts komt ze maar één, soms twee keer. Maar overdags weigert ze te slapen en praat ze via huilen, heel veel huilen. Om gek van te worden in de goede zin van het woord. Het vreet energie en we krijgen weinig mogelijkheden om de accu volledig op te laden. Maar Moos blijft het leven kleuren, hij tekent de liefde voor zijn kleine zusje in al haar facetten in. Het is een kanjer....Gisteren kreeg hij loon naar zijn harde werken. Gisteren stond hij volledig in het middelpunt van de belangstelling. Hij weet nog niet wat het is maar Moos heeft zich de laatste weken compleet weggecijferd uit liefde voor zijn kleine zusje. Bewonderingswaardig. Onze wallen zijn ondertussen groter geworden dan onze gezichten die soms op standje onweer staan. Wat heb ik de laatste tijd ontzettend veel bewondering gekregen voor San. Die met engelengeduld Mouna soms uren achter elkaar in de draagzak in slaap probeert te wiegen....Ze kan zelf al met een draagzak om en Mouna erin de wc bezoeken. Overdag maak ik er niet veel van mee, ben ik aan het werk. Het crisiscentrum is thuis. Ik klaag niet hoor....Wij zijn gezegend dat wij een tweede wonder mochten begroeten. Begrijp mij en ons niet verkeerd. Maar wij lopen de deuren plat bij Doktoren, Osteopaten en Chiropracters. Johannesbroodpitmeel in de voeding, Rescue (what's in a name) druppels en allerlei goedbedoelde adviezen proberen wij maar gewoon uit tegen beter weten in. Alles om ons meisje een leuk en huilvrije uurtjes te bezorgen. Afzuigkap aan, stofzuiger een half uur laten draaien, geluiden uit een app die baarmoeder geluiden na zou bootsen....etc etc Wij eten normaal maar de energie vreet ons bijkans kaal. En Moos, Moos fladdert als een lachend musje overal tussendoor. Hij is een kanjer van jewelste....Hij zeurt niet, klaagt niet....en gisteren kreeg hij op zijn vierde verjaardag de dag van zijn leven. Hij was zo blij met het kadootje van zijn zusje. Hij kuste haar en knuffelde haar.....en even later trootste hij haar met de woordjes huil maar niet Mouna, jij wilt toch straks ook een gebakje...? Wat hebben wij toch bijzondere kinderen. Mouna lacht waar ze kan maar de huilbuien winnen voorlopig het gevecht op punten en wij liggen uitgeteld in de hoek, meestal acht tellen. Wij zijn al blij als ze zoals vanmorgen eventjes een half uur in bed kan en wil liggen....Dat is pure winst. Tuurlijk, het wordt allemaal beter maar met een kanjer als Moos praat je over verzachtende omstandigheden.
En net als ik dit schrijf zit Mouna naast me in haar stoeltje en tovert ze haar mooiste glimlach.......
Uiteindelijk zal dat haar tranen gaan drogen en wordt ze net zo'n kanjer als onze Moos al is.....
Want wij willen alleen maar bij jou zijn. We zweven gewoon rond in onze zevende hemel maar zo af en toe tikken wij de aarde wel ff aan dat het allemaal niet vanzelf gaat.
Joah, mag wel zo......

Gewoon!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,

'Niet alles wa'j verzinnen komp altied uut de varf. Dat weet ik as de beste mar dat is niet arg. A'k maar weet da'k niet verzaake met hoe ik vind dat 't moet. Zölfs ik krieg wat kloar. Deur te denken maak joe woar. Maak Joe Woar. A'j doen wa'j zeggen lieg ie nie. Maak joe Woar.'
Uut 'Maak Joe Woar' van Daniël Lohues 

Ik kan genieten van stromend bier uut een mooie tapkraan of een bijzonder flesje. Kan genieten van mooi dom ouwehoeren over werkelijk niets. Of dat nou gebeurt in een bruine kroeg of gewoon bij oe thuus. Mooi dom veur oe uitkieken met een goed glas bier voor jouw neus. Bijvoorbeeld de derde helft in onze voetbalkantine, ik maak 'm niet vaak meer helemaal mee. Dat geeft helemaal niet en ook al ben ik er soms maar even, ik geniet er van met volle teugen. Net zoals afgelopen donderdagavond. Ik zat in een kroeg van weleer. Interieur was veranderd maar mien gedachtengangen niet. Zat koffie te slurpen in plaats van het geestrijke vocht. Ik heb niet langer meer spraakwater nodig om toch krom te denken. Zocht naar een herberg en vond die makkelijk, draaide mij een kwartslag om en keek naar buiten. Hoe makkelijk kun je het hebben. Maar ik heb mien Herberg al lang gevonden. Ben inmiddels op mijn bestemming beland. De reis er naar toe was er eentje van mooie vergezichten en soms wat diepe dalen. De bus ondertussen dwars geparkeerd, maar ik heb 'm bereikt. Ook al ben ik een beetje verslavingsgevoelig en nog niet helemaal afgekickt. Ik wil voor geen goud meer terug. Zo eigenwies ben ik nou ook wel weer. Maar ik blijf het mooi vinden om mensen in een café of bruine kroeg te observeren. Nippend aan mijn eigen biertje luisterend naar dronkenmansverhalen. Prachtig, omdat het allemaal zo bekend in mijn oren klinkt. Eerder was ik er ook zo'n eentje. Zo zittend in mien stamkroeg, kreeg de hele wereld er vaak van langs. Geloofden wij nog steevast in onze eigen waarheden, leugentjes om bestwil. Helden op zwarte sokken. Moest daar aan denken toen gistermorgen Van Dik Hout langskwam tijdens Radio 2 XXL Platenbonanza. De tekst van stip aan de hemel....bijzonder grappig. Al zeg ik het zelf. Nu eens niet naar de kloten uit pure gewoonte. Neuh, gelukkig ontwaakte ik uit mijn hemelse roes. Een engel vloog voorbij en ik fladderde er straalverliefd achteraan....
Prachtig! Heb mij eindelijk een beetje waargemaakt. Doe nog steeds niet alles goed maar als je niet durft om fouten te maken heb je het gewoon goed mis. Genieten met een grote G. Het is net alsof ik dat de laatste weken weer wat meer doe. Genieten van de kleine dingen...Genieten van Lohues in de auto, genieten van Moos die spontaan mee begint te zingen. Maak joe woar....Wij zingen het nu ook samen, de CD Moi staat thuus op. Samen een appelsappie en een Twentse Bok drinken. Zo normaal misschien maar ik wordt er gewoon gelukkig van. Gek hè. En soms heb ik ook gewoon niet zoveel te vertellen maar wil ik gewoon genieten van al die liefde om mij heen. Van mien mooie meisjes en zo.....Waar ik vroeger weinig oog voor had en nu zoveel meer. Gek hè. Maak Joe Woar...Joah, mag wel zo....Ze zijn er al respectievelijk acht weken en bijna vijf jaar. Daar moet je gewoon van genieten. Ik tel mien zegeningen in deze herberg. 
Eindbestemming bereikt. Gelukkig wel!

PemFiGoïd

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'I don't need a whole lots of money. I don't need a big, fine car. I got everything that a man could want I got more than I could ask for. I don't have to run around. I don't have to stay out all night. 'Cause I got me a sweet, a sweet lovin' woman. And she knows just how to treat me right. Well my baby, she's all right. Well my baby, she's clean out of sight, don't you know that. She's.... She's some kind of wonderful. She's some kind of wonderful. Yes she is, she's a She's some kind of wonderful.'
Uut 'She is some kind of wonderful' van Grand Funk Railroad.

Heb ik weer.....
Denk je alles goed voor elkaar te hebben.
Een fantastische mooie en lieve vriendin, twee schatten van (konings) kinderen. Een bijzonder kereltje en een lief meisje. Mien Moe (85) nog altied in de tied. Breurs met brede schouders, leuke schoonzussen, dito neefjes, nichtjes en schoonfamilie. Fijne kameraden op iene hand te tellen, goede vrienden en buren met ontwikkelde smaakpapillen. Familie wat er mag zijn, zowel warm als koud. Werk wat ik graag mag doen en waar ik veel voldoening uithaal samen met mien collega's. Een eigen huus, Touran voor de deure. Voetbal giet ook wel mooi, ben al 30 kilo ballast kwiet aan mien grote lichaam. Alles loopt eigenlijk wel mooi door, de kraan geeft stromend water. De springbox biedt rust, in de verte blaft een hond en de zunne komt elke dag op als ik naar buuten kiek. De klok schuift de wijzers weer een eindje op. Kortom, de tied stiet eigenlijk nooit stille.
En toch....Toch ben ik weer one of a kind. Some kind of Wonderful maar dan anders. Ze hebben iets gevonden daar in het verre Groningen waar ze al een hele tied naar op zoek waren. Ik had liever dat ze alleen gas hadden gevonden maar neuh hoor....ze moesten ze nodig nog iets anders vinden.
Er gaat niets boven Groningen....Nou ja, zoiets dan. Mien leven kreeg toch even een andere wending voor een paar weken geleden. De diagnose werd eindelijk vastgesteld. Ik ben best wel bijzonder, ben één op 100.000 lui die het krijgt te horen. Ik kreeg het te heuren van mevrouw Politiek maar was niet echt in de stemming. Kleurde liever een ander vakje rood. Zij heeft er voor doorgeleerd dus het zal wel woar weh. 
De uitslag is helaas positief meneer Dorgelo. U heeft Slijmvlies Pemfigoïd.
Na jarenlang hier in het Hardenbergse ziekenhuis te hebben gelopen en een paar operaties verder aan mien rechteroog zocht ik het eens hogerop. Eerst via Zwolle belandde ik uiteindelijk in het UMCG in Groningen.
Elke oogspecialist heb ik daar wel de hand geschud, Moi, en keken ze gezamenlijk weer in mijn oog. Ik werd uniek genoemd, ze kregen er maar geen vinger achter...Nou ja, bij wijze van spreken dan. Vingers in oen ogen is niet echt gezellig. Maar ik ging van afspraak naar operatie. En bij elke operatie dachten ze eureka gevonden te hebben. Dus niet, die eigenwieze ogen van Dorgelo reageerde elke keer weer anders dan dat de dokters vooraf hadden gedacht. 
Bij mevrouw Politiek van Dermatologie moest ik gaan liggen en werden er allerlei stukjes (biopten) uit mijn ogen, mond en armen genomen. Flink wat bloed afgetapt zonder dat het twee vingers schuimkraag opleverde. Moest van alles slikken en op mijn huid en ogen smeren. Ons huus leek soms wel op apotheek Kooiker hier even verderop als je begrijpt wat ik bedoel. 
Slijmvlies Pemfigoïd lijkt dus de oorzaak. Ook wel MMP genoemd, Mucous Membrane Pemhigoid. Engelse benaming maar het geeft dezelfde afwijkingen die op alle slijmvliezen kunnen voorkomen. Bijvoorbeeld mond, neus, keel, slokdarm en in mijn geval op de oogleden. Wat eventueel, uiteindelijk kan leiden tot blindheid. Met andere woorden dat je dus niks meer ziet. Dat het zwart voor oen ogen wordt.
Pemfigoïd, kort het effe af, vormt een groep zeldzame ziekten van huid- en/of slijmvliezen. Ze zijn (gelukkig) niet erfelijk of besmettelijk. De ziekte wordt veroorzaakt door verstoring van het immuunsysteem. Het immuunsysteem beschermt jou en mij tegen allerlei indringers zoals bacteriën en virussen. Het ontwikkelt antistoffen die deze indringers aanvallen en proberen te vernietigen om jou en mij zo gezond mogelijk te houden. Soms, in mijn geval dus, richt  het immuunsysteem zich tegen oen eigen lichaam. In mijn geval de slijmvliezen, vooralsnog. De benaming is dan ook auto-immuunziekte....Doe mij dan maar een Lada. 
De ziekte is niet te genezen, wel onder controle te brengen. Maar elk geval stiet weer op zichzelf.
Heb ik weer, een onbekende en chronische ziekte. Eerst dachten ze aan een tumor in mien oog. Achteraf denk je nog, was dat het maar geweeest. Hadden ze het weg kunnen halen.
Want het is moeilijk uut te leggen aan de buitenwereld wat je nou precies mankeert. Want (bijna) niemand heeft ooit van deze ziekte gehoord en toch krijg je ongevraagd advies waar je niets mee kunt. 
Van een beetje surfen wordt je ook niet vrolijk van, dan ga je liever nog kopje onder. Neuh, internet is de doodsteek voor onze handel maar ook als je wilt weten over iets onbekends. Niet grappig duzz.
Dus was bliede dat de accu van de computer leegliep.
Ben zelfs aangemeld op zo'n patiëntenforum. Wij kunnen zelfs een zaaltje afhuren want volgens de cijfers ben ik in Nederland één van de 140 mensen die deze diagnose hebben gekregen. 
Some kind of wonderful. Ach, zo snel schrikken wij niet. Gelukkig is San ook behoorlijk nuchter en Moos prikt mij nog altied in de ogen en Mouna blijft gewoon naar mij lachen tussen het huilen door. 
Ik weet ook niet wat mij allemaal te wachten stiet. Woensdag mag ik weer naar mevrouw Politiek samen met San. Grappig op de dag dat wij gaan stemmen zal mijn eigen stemming tot een dieptepunt dalen of misschien wel niet. Ik zie altijd de zon schijnen, die komt toch elke dag op. 
Ik kan het allemaal ook wel weer relativeren...Op dit moment heb ik meer last van die verrekte pillen dan van het oog. Mag alles nog graag zien al had ik gisteren tijdens de voetbal liever 'm wat meer zichtproblemen gehad. Jemig, wat een wanvertoning. En gisteravond landde ik weer op vertrouwde bodem toen ik las dat Harrie van Sam Dice niet meer onder ons is. Net zoals vorige week toen Roos haar 30e verjaardag had moeten vieren maar iemand daar boven een stokje voor stak. Op zulke momenten verman ik mijzelf, kiek mijzelf in de spiegel en denk ik.....Het leven is mooi maar je moet het wel willen (blijven) zien. Want Harrie drumt niet meer, die houdt nu de boel boven wakker. Die Harrie van Ekkel, mooie kerel. Ga boven alsjeblieft deur met houen op de vellen van de drums. En vorige week zag ik weer diamanten onder iemands schoenen zitten. Ik voel de pijn van het verdriet als ik Jan of Ineke zie of lees wat Jan over zijn lieve dochter schrijft. Of als ik Marc tegenkom of z'n lieve vrouw Gerrieke spreek....Om van Rutger nog maar te zwijgen. Dan sluit ik liever de ogen maar ook weer niet als je begrijpt wat ik bedoel. Ieders huisjes heeft zijn kruisje. Moest ik aan denken toen Daniël vanmorgen de zondag opende....Welk kruus zou ik pakken als ik mocht kiezen, denk toch mijn eigen.....Voor Roselie en Harrie zou ik wel een ander kruus pakken maar ik als mocht kiezen koos ik toch weer voor mijn eigen houten plankje....Want ik heb de zon in mien knopen. Misschien is mijn, onze stemming komende woensdag weer heel anders maar wij blijven het leven kleuren. Soms doen wij dat met herinneringen en soms met de feiten die er liggen. Maar vanmorgen lag Feit 1, Feit 2 en Feit 3 gebroederlijk naast me. Als ik dat maar kan blijven zien, desnoods kan blijven voelen ga ik de strijd aan met PemFiGoïd want ik ben one of a kind. Joah, mag wel zo......

Troubadour

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'My friend, my friend. Like soldiers in the trenches. You fight back again. And you pay no mind. To the fact that you're being picked-off. One at a time. My friend, my friend. And if dignity were gold. You'd be the wealthiest of men. And the courage of a lion. You've shown time and time again. With conviction of the saints. You've stood and firmly held your ground. Against the horrors of this plague. And those who'd put you down.My friend, my friend.When will it be that I see you again.My friend, my friend.' 
Uut 'My Friend, My Friend' van The Brandos

Hoe oud zou ik zijn geweest? Vijftien, misschien zestien. Dat ik lag in de stoel bij Rangel, Ger boort zich nog altijd een ongeluk in het groenwitte Banthum. Ik lig er trouwens nog steeds niet graag. Neuh, je maakt mij echt niet blij met een bezoekje aan de tandarts. Normaal gesproken meet ik 2 meter punt zes komma vier maar bij de halfjaarlijkse controle gaat er zeker een volle meter af in die 5 minuten dat ik mij overgeef en de ogen genadeloos sluit.

Zo ook ruim dertig jaar geleden, ik opende ze toch maar even. Mijn nieuwsgierigheid verloor het van mijn common sense want naast Ger was er nog iemand in de ruimte, ik rook namelijk haar bloemige parfum.
Dat kon Ger niet zijn. Ze moet de angst in mijn ogen hebben gezien want haar stralende Prodent-witte glimlach deed mij lichtelijk ontspannen. 'Het komt goed', wist Gretha mij te vertellen terwijl ze nogmaals haar tanden bloot lachte. Rond die leeftijd gierden de hormonen natuurlijk niet alleen door je keel dus ik vermande mij en liet losjes merken dat ik helemaal niet bang was voor Rangel, laat staan voor de tandarts.

Kom maar op met die controle....en ik opende mijn grote scheur.

Het werd meteen lente in haar ogen wat ik je brom, later heeft iemand deze one-liner van mij gepikt en daar nog een vrolijk liedje van gemaakt. Ach, je kunt niet alles hebben. Ik heb ook wel eens wat uitdrukkingen van andere mensen gestolen. Niets is een mens vreemd. 

De eerste ontmoeting met Gretha, nu van achteren Potgieter, ben ik dus nooit vergeten mede omdat zij bij de eerste keer dat ik in haar ogen keek mij al gelijk gerust wist te stellen met de woorden  'Het Komt Goed'!

Nu, dertig jaar verder, moest ik daar meteen weer aan denken nadat ik woensdagmorgen mijn smartphone open sloeg. Het wereldnieuws kwam ongevraagd binnen en vrolijk wordt ik er al jaren niet meer van. Sluit wat dat betreft liever de ogen. Maar nu was het nieuws helemaal Kilo Utrecht Tango en zo verrekte dichtbij. De buren hadden 's nachts het water nog spreekwoordelijk zien branden. De Troubadour stond in de brand maar Deep Purple hield nu wijselijk zijn mond. Als ik de kop bij Moos uit het raam steek kan ik zwaaien naar de Troubadour. De droom van Herman en Gretha ging letterlijk tijdelijk in rook op. 

Meteen wilde ik eigenlijk zeggen, als een soort van dank je wel tegen mijn voormalige tandartsassistente  Gretha....'Het komt Goed'!

Had gek genoeg, de dag ervoor nog geappt met Herman. Hij zat met zoonlief in Ierland en stuurde mij een foto van biertjes die hij aan het opslobberen was in een Dublinse pub. Hij zou over enkele dagen weer contact met mij opnemen over the Brandos. Herman had geregeld dat David Kincaid en zijn consorten de oversteek zou maken. De grote plas over vanuit het land van Ome Donald naar downtown Hardenberg. Daarvoor had ik al enkele gaten in de lucht gesprongen....Eeuwig dankbaar. Natuurlijk wilde ik daar wel een stukkie over schrijven in ondermeer de Stentor. Had groen licht gekregen van de redactie. Het was Potgieter gelukt om The Brandos te programmeren in zijn Troubadour. Genoemd als eerbetoon en petje af naar de orginele Troubadour, de nachtclub gesitueerd aan de Santa Monica Boulevard in West Hollywood (Californië) waar alles muziek uitademt. Waar in 1970 Don Henley en Glenn Frey elkaar hadden ontmoet aan de bar en niet veel later waren The Eagles geboren. Ooit schreven ze een nummer over hun eerste ontmoeting. Net als ik dat had kunnen doen met tandarts-assistente Gretha. Bij the Eagles kreeg het Sad Café als titel en tja....de geschiedenis haalde weer eens het heden in . Want Sad is het echt wel dat ons vroegere muziek- en stapcafé van weleer en tegenwoordig een fantastisch lekker Steak-restaurant in vlammen is opgegaan....

Ze hadden de wind flink in de zeilen. Wij kwamen er in de zomer graag voor een biertje en wijntje en Gretha bracht Moos steevast een bakje met meloen....Moos dacht eerder dat Gretha Meloen heette...van die dingen. Al een paar keer heerlijk gegeten....Mooie grote stukken vlees. Wie van ons heeft er geen herinnering liggen aan het pand aan de Vecht. Waar eerder de Baron was gevestigd en vrienden van mij elkaar vonden voor de eeuwigheid. Toen Potgieter het de Troubadour doopte vonden de buren elkaar links van de bar. Mooi toch! Ze zijn nog steeds gelukkig en verwachten over enkele maanden de tweede telg op 41. Van die dingen duzz....Ik zette er regelmatig een boom op over goede muziek. Potgieter en ook zijn eerdere compagnon Kremer hebben veel voor mij betekend doordat zij kroegen en discotheken als Podium, de Stam en Celebration voor mij openstelden.....Herinneringen zat dus en zo kwam ik er ook vaak vandaan. Met een goed stuk in de kloten. Maar ze maakten wel mijn toekomst. We worden allemaal ouder en onze stapverhalen stoffen wij steeds vaker af naar nieuwerwetse versies waar wij zelf er goed uit geraken.

Zelfs onze burgervader stuurde een tweet de wereld in. Hij weet misschien half niet dat driekwart van Hardenberg en omstreken daar voetstappen heeft staan. Die van mij kan ik er zo uittekenen. Dan is maat 46 wel weer handig.

Janis Joplin vierde in de originele Troubadour daar in Hollywood haar laatste avondmaal want een dag later werd zij dood gevonden in het Landmark Hotel, iets teveel van een bepaald goedje geconsumeerd.

Maar welke grootheden traden niet op in de Troubadour? Neil Young, James Taylor zong daar voor het eerst, Led Zeppelin deed een jam-sessie van meer dan drie uur. Van Morisson, Randy Newman. Bruce Springsteen, Metallica, Leonhard Cohen, The Byrds. 

Net als buum Gertjan vond James Taylor zijn vrouw er. Was het Mandy voor GJ, Carly Simon was het voor James. Van die dingen duzz...

Eddie Vedder en zijn bandleden speelden daar voor het eerst onder de naam Pearl Jam omdat ze hun oude naam Mookie BlayLock niet zo hip vonden. Guns ' Roses, Foo Fighters, The Knack (of nie Bertje). The Troubadour is gewoon één van de concertzalen waar je als zelfrespecterend artiest moet hebben opgetreden als was het alleen maar om het feit dat deze nachtclub die in 1957 het levenslicht zag iconisch en uniek is.

In '79 speelden the Eagles duzz voor het eerst Sad Café in de Troubadour. In Juni'17 zouden The Brandos in de Troubadour onder andere My Friend, My Friend gaan spelen.....When will i see you again. Dat is nu  maar ff afwachten wanneer Herman en Gretha en het personeel ons weer gaan zien. Maar ze komen terug. Dat staat als een paal boven de Vecht!

Wat dat betreft zijn ze net als hun menukaart....er blijft gewoon muziek zitten in de Troubadour- daar durf ik wel een Chef Special op te zetten. Zeg maar als hun grootste steak. The Boss - genaamd naar Bruce Springsteen. Gretha en Herman zijn inderdaad Tougher than the rest!

Ze komen terug. Herman, Gretha, familie, vrienden en personeel ontzettend veel succes met de herstelwerkzaamheden en weder opbouw. You Fight back Again!

Joah, mag wel zo......

Platteland

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Waor de suukerbieten gruien op de zwarte neije grond. Waor de lange rechte wegen tot an de horizon. Mij ja altied weer dat brengen wat ik närgens vinden kan. Op ‘t platteland. Gien mense wet dit plekkie waor dat zo prachtig kan. Allennig hier, Allennig hier op ‘t platteland. Ik gao nooit meer weg hier. ‘k gao hier nooit meer vort. Ik gao nooit meer weg hier. geleuf niet dat dat wordt. Nooit meer weg hier. Waor libelles over ‘t water van de aole wieke scheern. Waor ik zoveul van mezölf en mien komaf kun leern. Waor ik hiel dichtbij de reden van mien leben kommen kan. Dat kan allennig hier, allennig hier op het platteland.'

Uut 'Plattteland' van Daniël Lohues

Waarom rijden wij soms uren in de auto om het verderop te zoeken...?

Elke weg voor ons huis kan ons naar Rome leiden maar wat is er in hemelsnaam mis met Beerze, Den Ham, Marle, Hankate, Hellendoorn, Luttenberg, Raalte, Schoonheeten, Markelo, Holten en bijvoorbeeld Goor.

Dichterbij kunnen wij het toch ook wel verdienen...? En wat is het verrekte mooi zo dicht bij Mariënberg en Hardenberg. Is dat misschien één van de redenen dat ik niet langer dan een uur met onze sleurhut achter de Touran wil toeren? Het bracht ons al naar verduveld mooie plekkies op ondermeer Erica, de Achterhoek en de Rietkraag. Als je het soms wat dichter bij je zelf zoekt raak ie de weg ook niet kwiet! Kan ook zijn dat ik onze caravan een behoorlijke bumperklever vind en dat ik na twee keer een half uur dat opdringerige gedoe zat ben....Dat kan het ook zijn.

Moest er weh veur het werk maar zat te genieten in de auto. Radio 2 and a walk in the park, Memory Lane.

Begon meteen al op de Beerzerhaar. Sommige sloten ken ik behoorlijk goed dacht ik nog....Via de Beerzerhooiweg begon dat terugkieken steeds verder. Kwam langs de Oudelaarsweg. Tja, dat klopt helaas en de achteruitkiekspiegel bevestigde het helder. Er bint er al teveel weg van die eigenzinnige Oudelaars. Zou niet moeten mogen. Goddeloos 'n Ham doemde op, reed langs een huis waar ik een goed gesprek had. Kreeg destijds onderhoud aan mien eigenwijze TomTom. Ben die kerl dankbaar. Zag rechts van mij de Berghoeve Brouwerij liggen....Daar blijven ze maar lekkere biertjes brouwen. Bezocht mooie bedrijven in het Oosten waar ze verderop in het Westen nog puntjes aan kunnen zuigen. Mooi volk, waar je goede gesprekken mee voert. Niet alleen over de handel maar ook over wat joe bezighoudt zo op een dag als afgelopen woensdag. Waar de één net een maand op deze aardkloot wat roundbazuint en luiers volpruttelt is een ander hardvochtig bezig om magere Hein maar buiten te houden. De ene Jan vertelde mooi over de andere Jan...Ik hoop uit de grond van mien hart dat ze allebei over twintig joar die anekdotes over elkaar kunnen blijven verhalen. Dat zou een passend geschenk zijn. Reed verder via Marle waar ooit een pizza Calzone een boek definitief sloot. Achter die tent ging ik nog wel eens onder een bal door maar wonnen wij wel. De Lantaarn, dat licht bleef gek genoeg altijd branden in Hellendoorn. Zag er mooie concerten, de laatste was er eentje van Racoon als ik mij niet vergis. Even verderop kwam hemelvaartsdag gewoon buurten in miene kop. Nu een weiland maar jarenlang voor ons een walhalla. Een dag lang bevond ik mij daar als God in Frankrijk. Niks moest, alles mocht. Pa die een koppel dronken druppies 's avonds weer kwam ophalen en daarna chinezen in Ommen. Een ronde tafelconferentie maar dan met rondslingerde nasi en bami. Het was elk jaar weer een avontuur op zich daar in Hellendoorn. En zo kwam ik langs veel meer van die gehuchtjes, dorpjes en plekkies die ergens in mijn hersenloze brein een feest der herkenning opriepen.

Reed aan de voet van de Holterberg het voormalige OAD-kantoor voorbij waar ene Bennie Keilholz zichzelf altijd te snel af was totdat iemand hem echt de pas afsneed. Nu huist er een bedrijf waarvan ik de naam alweer vergeten ben. Niet belangrijk, er waaide een andere wind, iets met gevoel en zo. Later stonden de bussen, die je overal zag, in Goor. Ook daar tufte ik een uurtje later met gepaste eerbied langs. Nam mijn denkbeeldige pet af. Overijssel, Twenterand, Salland, Vechtdal, de Sallandse Heuvelrug... 

Hoe een dagje klanten bezoeken je uiteindelijk terug laat brengen naar het Platteland, Back Home. Thuiskomen....

Via het mooiste van alles, Mariënberg duzz, arriveerde ik met een kop vol verhalen weer bij het thuisfront.

Waar ik nu al een paar dagen de kop leeg en vrij kan maken......en sommige van die dingen schrijf ik op maar meer dan de helft blijft gewoon tussen deze vier muren. 
Want elke weg komt uiteindelijk uut bij ons huus!

Dat kan allennig maar hier. Joah, mag wel zo......

 

God's Window

Hallo Lieve Vrienden en Vriendinnen,

'Deel dit ogenblik met ons, breek het voorzichtig stuk. Laat achter wat te zwaar is om te sjouwen. Geef het als herinnering door aan de jouwen. Dit licht en luchtig niets van groot geluk. Hier in de zevende hemel. Wat willen we nog meer? In de zevende hemel komt het altijd weer op liefde neer. Het komt als altijd weer op liefde neer.'
Uut 'De Zevende Hemel' van de Dijk!


Door de bomen Stef Bos niet meer zien is wat anders dan door de dikke mist God's Window moeten missen. Zoals Stefke het vrijdagavond verhaalde in de Voorveghter snapte ik zijn grote teleurstelling eerst wel. Het uitzicht moet namelijk adembenemend zijn.....U was er niet bij, de basis van elk geloof.
God's Window, het raam van God, is de parel van Noordoost Zuid-Afrika. Vanaf God's window kijk je uit over het Zuid-Afrikaanse land dat opeens een paar honderd meter zakt. Als je staat op het hoogste puntje van het zogenaamde Highveld, de laatste uitloper van de de Drakensbergen (400 kilometer ten noordoosten van Johannesburg), kun je heel ver weg kijken. Kun je op zonnige dagen zelfs Mozambique zien en de Indische Oceaan die zich verschuilt achter de bloedmooie horizon. De aarde valt er loodrecht voor je naar beneden. Je moet het hebben gezien voor dat je wordt uitgemaakt voor Thomas!
De rauwe verzakking van het land geeft je iets magisch, je loopt letterlijk met je hoofd in de wolken maar dan mis je wel het betoverende uitzicht. Beter is dat de zon hoog aan de hemel staat en dat de hitte verzengend is, dan heb je geluk en waait er bij jou boven nog enige verkoeling rond bij God's Window.
Scheelt wel hoor als het raam iets los staat. Stef had ook geluk, net toen ze wilde vertrekken won de zon het van de mist en brak de hemel letterlijk open. De zevende hemel, ik ken het gevoel maar al te goed wat Stef Bos vrijdagavond probeerde te vertalen naar Hardenbergse maatstaven. Hij is ook maar een jongen uit gereformeerd Veenendaal die zich gewoon thuis voelde bij ons aan de Vecht.
's nachts had ik mijn eigen God's Window. Schoof het denkbeeldige gordijn een beetje opzij, er kwam al een beetje zaterdagmorgenlicht door de ramen. Ik wist dat het een voetbalvrije zaterdag zou worden, mijn lichaam had rust en ik keek naar mijn eigen raam van God. In mijn raamwerk had ik werkelijk een schitterend uitzicht op de drie liefste gezichtjes van deze wereld. Moos, Mouna en San.
Tja, als zowel Stef, Frank en Daniël het zingen dan moet het toch wel waar zijn. Dat de liefde uiteindelijk overwint. Vorige week zag ik Lohues in de Voorveghter, Bos dus vrijdagavond en Boeijen gaf mij vanmorgen nog weer een koekje van eigen deeg. Als de liefde maar overwint! Toevallig zongen de heren van De Dijk er ook over....Dat het altijd weer neer komt op liefde. Zelfs ik ga het leuk vinden dat Feyenoord maar blijft winnen al ben ik notabene voor Ajax. Het is meer een kwestie van gunnen geworden. Net zoals je hart een sprongetje maakt als Sven toch die 10 kilometer van Bergsma wint die het probeerde maar compleet stuk ging in de laastste paar ronden. Soms moet ik lachen van het huilen en niet andersom. Wat is heerlijk om zo af en toe je onder te laten dompelen in de gedachtengangen van een ander. Lohues had weer klare taal voor ons in het theater en Stef deed nog een duit in het zakje wat er toch nog hing aan de Badhuisweg. Stef las voor uit brieven aan zijn moeder, een verlaat eerbetoon als je het mij vraagt aan zijn lieve mama aangezien hij ruim 25 jaar geleden al een ode zong aan zijn Papa. Mooi dat mensen zoals Bos zijn grootste hits niet nodig heeft om de avond tot een succes te maken. Net als Lohues. Tuurlijk zong hij op Fietse, als op Fietse er niet was geweest had hij hier niet gestaan vertelde de Ericaner in alle eerlijkheid. Maar ook hij had niet zijn grootste solosuccessen nodig om te boeien. Daniël maakte een knieval voor Boeijen en tevens Stef had het in een nummer over mien muzikale held. Jammer was dat ik er niet kon zijn met de muze van mijn leven. Die mij snapt zoals ik ben. Lieve San voelt zich deze weken net een kleine melkfabriek. Coberco is er niks bij. Zo'n beetje om het uur worden de melktanks gevuld met romige melk die even later al slurpend wordt opgezogen door Mouna. Melk, de witte motor. Zij slaapt er in ieder geval goed op, zij slaat de melk op in haar mooie kleine lichaampje. De afvalstoffen deponeert zij keurig in haar kleine luiertje. Kijk, zo kan het ook Patries.....Je hoeft je niet te laten paaien, doe je behoefte gewoon op de wc of anders in een grote luier. Je bent al bijna 70....Jouw incontinentie hoeft je niet op te nemen in een verdwaalde video op internet. Je bent toch geen twintig meer....Een Teena Lady is een betere optie dan in je botox gezichtje. Meisje, Meisje....Accepteer gewoon eens dat jouw houdbaarheid allang de uiterste datum is gepasseerd.
Ik keek nog eens uit over God's Window. Het raam hierboven. Schoof het gordijn weer dicht, ging liggen naast mijn grote geluk en ik besefte mij weer eens dat de liefde overwint.
Joah, mag wel zo!

Willedad & Dorgabo

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden,

'In live there's many answers, more than I can see. God, it has no meanings to what in I believe. I don't wanna sing to the mirror. I don't wanna sing to the mirage, oh no. There is a word in German and I think it says it all. Wunderbar, wunderbar, wunderbar, wunderbar, wunderbar, wunderbar, wunderbar, wunderbar, wunderbar'
Uut 'Wunderbar' van de Engelse punkband Ten Pole Tudor

Het is u wellicht ontgaan tijdens de net afgesloten Transfer Window. Een record aan transfers vonden namelijk plaats tussen 1 en 31 januari in de vaderlandse competitie dus het kan zo maar zijn dat deze bijzondere transfer aan uw volle aandacht is ontsnapt.
Want één van de opmerkelijkste transfers deze winter betrof wel de benoeming van de inmiddels 85-jarige Martha Dorgelo als bondscoach van Willedad & Dorgabo, het land van melk en honing.
Meerdere keren sloeg zij het bod van de Nationale voetbalbond af, volgens haar miste het team van W&D nog die ene bijzondere speelster die het team compleet maakte.
Met maar tien spelers begon zij echt niet aan de tijdrovende klus, daar was Martha stellig in.
Bondsvoorzitter Herman Harmio kon praten als brugman maar de krasse knar vertrok geen spier zelfs niet toen Harmio telkens het bod verhoogde en verhoogde. De vele miljoenen interesseerde Martha voor geen strekkende meter. Het gaat haar allang niet meer om de pegels of wat de buitenwacht en de gegoedde burgerij schijnt te moeten denken.Martha wil alleen werken met een elftal als zij er voor de volle honderd procent in gelooft. Een rotsvast vertrouwen.
Toch trof een laatste ultieme poging zo rond 21 januari wel doel. Ineens was Martha om en zette ze haar krabbel onder de overeenkomst. De voetbalwereld was volledig in de war. Weer verbaasde ze vriend en vijand. Waar ineens die ommezwaai....?? Als Martha nee zegt, bedoelt ze toch ook néé....??
Desondanks besloot ze te gaan voor haar aller- allerlaatste klus.
Wat bleek nu. Een charme-offensief van de dochter van Herman, Rosemarie Harmio, had al haar twijfels weggenomen als sneeuw voor de zon. Want zij had er hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat speelster Mouna na ruim negen maanden had besloten om toch voor haar land uit te komen. Dat maakte het elftal compleet.
Ze stuurde meteen een winnend elftal het veld in. Natuurlijk op doel Joost, overgekomen van FC Hattemio, die samen met middenvelder Merlijn de as van het team vormt.
In de achterhoede een sterk vrouwenblok die elkaar naar harteloos coachen. Van links naar rechts Yquem, Ann en Andrea, vlak voor de verdediging staat Joelle haar mannetje.
Op de beide flanken maken Guus en Frank de dienst uit. Waterdrager Lyon, die net voor het sluiten van de markt werd weggeplukt bij VV Bremio, volmaakt het trio. Natuurlijk in de spits Moos, kan niet missen en dat doet hij tevens niet vaak oog in oog met de vijandelijke keeper. Zijn naam staat op zijn roodzwarte trainingspak genoteerd, zodat de verdedigers zijn naam kunnen lezen als ze weer eens tevergeefs achter hem aan lopen. Daarom heen zwervend de nieuwste aanwinst Mouna die nu reeds de ontbrekende schakel vormt voor de trotse bondscoach Martha Dorgelo. Binnenkort maar een nieuwe teamfoto maken want op de vorige ontbraken nog twee basisspelers.
In haar 86e levensjaar heeft bondscoach Dorgelo de touwtjes strak in de handen. Ze had er bijna 26 jaar voor nodig om alle poppetjes op de juiste plaats te krijgen. Maar dan heb je ook wat, een elftal vol!
De ene voetbalscout was nu éénmaal wat sneller dan die andere. Ach, het waren net zonen voor haar. Die vrome Henry, die olijke Gert, die knappe Herman en die laatbloeiert Alfred. Maar ze wisten uiteindelijk een elftal bij elkaar te sprokkelen waar ze u tegen zeggen in Willedad & Dorgabo. De verwachting is dat de nieuwe bondscoach nog jaren op haar troon zal regeren. Want als zij ooit afscheid neemt zal het land in diepe rouw zijn, daar ben ik van overtuigd. Martha 'The Boxe' Dorgelo-Willems zorgde voor de mooiste transfer deze winterperiode.
Joah, mag wel zo.....