Henk!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'So we're gathered here. Holding on to each other. To let go of another one we won't forget. Now as we say goodbye. To one of our own. We may be lonely but we're not alone. Though the leaves will fall. And the tears will flow. May it always confort us to know, The family tree will always grow. Father down to son, mother to daughter. Thicker than water, we are made of this. From the Earth we rise, to the Earth returning. We'll keep a candle burning. For the one we'll miss and when we say goodbye to one of our own. We may be lonely but we're not alone. The family tree will always grow. It's stronger than the wind can blow.'
Uut Family Tree van Venice

Zorg voor respect, saamhorigheid en liefde als ik er niet meer ben...
Die woorden kreeg Henk Meppelink mee van zijn lieve en mooie vrouw vlak voordat zij stierf.
Vlak voordat zij haar oneerlijke gevecht tegen die vreselijke klotenziekte verloor.
Wat wint Meneer K. er toch elke keer mee....? Al die mensen die hij verschrikkelijk laat lijden en uiteindelijk vaak laat sterven. Ligt hij 's avonds trots in zijn bed wetende dat hij weer een zee van verdriet volledig heeft laten overstromen en dat de achtergebleven geliefden voorlopig ronddobberen op woelig wateren zonder enige richting laat staan een duidelijke koers. Dat de vaste bakens zijn verdwenen en de weg soms maar moeilijk terug kan worden gevonden. Iedereen weet wel wat die ander voelt.
Want wie heeft er niet met Kanker te maken of te maken gehad. Niemand blijft helaas verschoond van deze klotenziekte die nog altijd als een meedogenloze olifant te keer gaat in een overvolle porceleinen kast.
Had het gisteren moeilijk op de combibaan in Gramsbergen. Want kanker raakt je, het doet pijn, het schuurt en toch moet je ook vrolijk zijn en blijven. Want het leven gaat gewoon door, alles stroomt niets blijft.
Ik weet het. Je kinderen willen niet anders en anders ikzelf niet!
Maar gisteren, terwijl Venice schalde over de warme ijsbaan in de lichtstad, zong ik zachtjes elk woord mee van de Family Tree. Ken het nummer uit mijn hoofd, kan het ondertussen wel dromen.
Maar dromen zijn bedrog toch? In mijn verzonnen dromen leven elke dag vele mensen nog, jong of oud, fris en fruitig, maar als ik mijn ogen open komt de harde realiteit als een koud briesje binnenwaaieren.
Over en sluiten!
Het nummer van de vier broers en neven Kipp, Mark, Micheal en Pat Lennon komt elke keer anders bij mij binnen. De symboliek van de familieboom die gisteren stond geplant op het middenterrein van de combibaan deed mij goed. Er vallen bladeren af maar de boom blijft groeien en elk jaar komen er nieuwe bladeren aan.
Geen storm of welke ziekte dan ook kan voorkomen dat de familieboom maar blijft groeien!
Ik ken het verhaal van Henk maar al te goed. Oud-Mainbarger hè, schept sowieso een band. Maar Henk is voor mij een absolute held. Met zijn partner in crime, René Marissen, blijft hij maar fantastische evenementen organiseren om geld binnen te halen voor het KWF. Zodat one fine day er niemand meer sterft aan kanker.
Als een soort eerbetoon en beloofde erfenis aan zijn vrouw maar ook aan zijn veels te vroeg overleden zus en aan al die andere familieleden, vrienden en kennissen die er niet meer zijn omdat Meneer K. in hun levens kwam. Hard, koelbloedig en zonder enig respect en liefde voor het leven.
Henk vierde daarom gisteren het leven om samen met vele honderden anderen te rennen en wandelen voor het leven. Binnenkort gaat hij ook nog even 330 kilometer hardlopen in 5 etappes/dagen, tevens voor het KWF. Onze Marathonman. Respect!
De opening bezorgde mij kippenvel. Keek omhoog naar de wolken boven Gramsbergen terwijl Venice zong over de family tree. De sterkhouder van onze familie is niet meer, huist ergens boven maar hier beneden waken wij over zijn erfenis. Wij zorgen ervoor dat de boom blijft groeien, misschien wel tot de hemel aan toe. Dat doet Henk ook, dat doet Maarten van der Weijden en zo bijna iedereen die met deze ziekte te maken heeft of heeft gehad. Je raapt de scherven op, lijmt ze en gaat verder. Een ieder op zijn of haar eigen manier. Samen zijn we sterk, niemand kan alleen. Het mooie gedicht van Henk wat hij met een snik in zijn stem voorlas maakte diepe, diepe indruk. Respect. Weet zeker dat er gistermiddag iemand boven Gramsbergen op een roze wolk apetrots zat te wezen op haar Henk. Haar Henk die respect, saamhorigheid en liefde voor het leven zo sterk in zijn vaandel heeft staan. Haar erfenis is in goede handen bij haar geliefde Henk. De minuut stilte werd een minuut klappen. Mooi!
Zoals Stef Bos het ook zong. Het is een volkslied zonder woorden, samen staan wij sterk.
Als de familieboom maar blijft groeien, we verliezen onderweg flink wat dierbaren, maar op de reis naar onze eindbestemming vinden wij tevens weer genoeg. Als wij maar blijven zoeken naar nieuwe bladeren.
Fijne zondag. Joah, mag wel zo