zondag 26 juni 2022

#Dansen Op De Vulkaan!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'To the window of my eyes. I can see the rainey day.
Sitting in a chair of my home. Looking for a way to be the one who I am. 
It's useless to cry for the things I want to know.
Thinking it will come back and reach my home.
It's like a distance, like a distance face.
It's like a shadow on my wall. Something that I can't touch.
I am heavenly, there's a cause. Shelter of my mind hides my love and my tear.
I keep on looking for the reason which is not there. To the window of my eyes....
Uut 'Window of my Eyes' van Cuby and the Blizzards.

Moi, ben ik weer. 
Zit hier te genieten van een hemels uitzicht.
In mijn troebele gedachten, of het gebeurd echt voor mijn ogen, springen een Bever en een Otter touwtjes met een Ringslang. Meneer Mol is sowieso gisteren bij ons huisje een diepgravend onderzoek gestart onder de tafel die buiten staat. Wat een hoop werk voor onze Albert (Mol) en dat allemaal zonder schep. Laat het vanavond gebeuren.
Wij, negen mannen en vrouwen sterk, ervaren een beetje het buitenleven. Onderweg naar de absolute apotheose die vanavond vanaf half negen zal gaan plaatsvinden.
Op nog geen honderd meter van ons huisje, nummer 206, vind vandaag het schitterend slot plaatst van een, tot nu toe, geweldig weekend haar absolute waterloo. 
Huub en consorten treden voor het allerlaatst op in het prachtige Bostheater van Ommen. Huub zal hier hoogstpersoonlijk vanavond het licht komen uitdoen als wij nog lopen te dansen en te sjansen op de vulkaan. Wie weet sluiten wij hem wel in onze armen...
We blijven vannacht gewoon dansen ook al zijn de muzikanten van De Dijk alweer lang vertrokken naar een plek ver achter de Iessel. 
Sinds vrijdag hebben wij hier ons kamp opgeslagen. Gezellig op de Besthmenerberg met z'n allen.
Volgens een legende is deze berg samen met zijn buurman, de Archemerberg, ontstaan toen een grote reus uit Duitsland de Zuiderzee wilde dempen met zand. Maar onderweg richting het pittoreske Ommen scheurde de zak open en ging bij iedere stap zand verloren waardoor de 'bergen' in het oosten van Nederland ontstonden. Geloof niet zo in sprookjes dus het kan ook zijn dat de IJstijd hier mede debet aan is geweest. Dat die met haar kilometers landijs hoge stuwvallen vormden en zo de 34 meter hoge Besthmenerberg en respectievelijke 78 meter hoge Archemerberg veroorzaakten. Denk vooral dat laatste, wat jullie? Dat het kleine riviertje de Regge ooit manmoedig door deze stuwwal heen brak en zo beide bergen van elkaar scheiden zegt veel over de kracht van het wassende water en de eigengereidheid van het pittige riviertje die altijd moet opboksen tegen zijn grotere broer de Vecht! 
Maar het is hier genieten met een grote G, niet in de laatste plaats door het fijne gezelschap waar ik al enkele dagen tussen mag vertoeven. Geluk in tuk!
Terwijl het afscheid nabij is van één van de grootste maar vooral leukste bands van Nederland. 
Je moet soms afscheid nemen. Van de week zette ik dan eindelijk de handtekening die vorig jaar reeds was voorzien. Iets anders dan de Regge sneed onze huwelijkse firmament door. Nu is het officieel en zijn we straks voor de wet ook niet meer man en vrouw. We waren net die twee bergen en leken tot in lengte van dagen met elkaar getrouwd te zijn. Ik de Archemerberg, met zijn 78 meter hoogte, en San de Besthmenerberg, waar wij nu op zitten, met de iets kleinere hoogte van 34 meter. Duo Penotti, twee bijzondere smaken in een potti. 
We dachten niet breekbaar te zijn totdat 'iets' ons splijtte en alles, werkelijk alles, in een ander daglicht kwam te staan. 
Wel een momentje hoor om onder zo'n officieel document je krabbel dan te 'moeten' zetten. 
Het voelde als een doodvonnis en absoluut niet fijn. Word op zo'n moment behoorlijk cynisch en veeg dan graag de krokodillentranen van tafel. Weg hier....Weg van het moment!
Was toch al zo'n week met behoorlijk wat slikmomentjes. Moos die dan toch naar een andere school gaat. Soms zijn het net allemaal iets teveel druppels die je emmer dan doen overlopen. Ik had er verdomme best wel moeilijk mee. Geaccepteerd dat iets over is. Moos die net ietsie anders is. Niet meer verbonden met elkaar, er loopt een behoorlijke rivier tussen ons in nu. De manier waarop steekt nog steeds. De weg er naar toe had anders gekund, misschien wel gemoeten. Het uitzicht vanaf mijn berg doet soms nog wel eens behoorlijk pijn al zijn er voldoende momentjes die je weer als ultiem geluk ervaart. Kinderen maken het allemaal zo vergankelijk.
'Papa, denk je dat Mama jou nog lief vind', vroeg Moos van de week in de auto aan mij. 'Vind jij Mama nog wel lief', vraagt een lief klein stemmetje aanvullend vanaf de achterbank. Hoe leg je Mouna en Moos uit, in begrijpelijke Jip & Janneke taal, dat er veel meer water stroomt door een rivier dan dat je in eerste instantie denkt. Iets met Phantarei. 
Probeer dan gewoon eerlijke antwoorden te geven. Denk dat het beste is. Dat ik ook niet alles weet en misschien wel een grote of kleine reus de oorzaak is van het feit dat ons sprookje verscheurd is. 
Groot gehoopt maar genadeloos van de berg afgeflikkerd. De strijd verloren op punten, niet wetende dat ik aan een wedstrijd bezig was waar ik al meteen met 3-0 achterstond. En nooit het doel gevonden.
Het zette mij gistermorgen aan het denken. Was vroeg opgestaan en liep via het Bostheater het bos in. 
Kwam via mooie kleine slingerpaadjes bij vennetjes en meertjes. Waar wellicht een koppel aan knoflookpadden een aria kwaakten van Mozart of Bach. Hoopte niet mijn vriend, de ringslang of adder, tegen te komen op mijn pad van ongelijkheid. Het zweet gutste van mijn voorhoofd maar ik liep stug door. Beklom de brandtoren hier op de Besthmenerberg. Wat een uitzicht. Als je andere plannen had was een ontsnapping niet ver weg geweest. Het schoot door mijn gedachten, zoals wel vaak, eventjes dingen door mijn nuchtere brein schieten. Maar je schiet niet met hagel maar met scherp en zo raak je altijd wel wat. De kern van het verhaal, de kern van het bestaan. Dat je verder moet en dat vooral Moos en Mouna dat absoluut verdienen. Zij hebben al helemaal niet gevraagd om deze situatie maar wat doen ze het verrekte prima. Met hun kleine voetjes, nou ja...Moos tikt inmidddels maatje 39 aan, dansen zij perfect op de vulkaan. Zij blijven gewoon hun ding doen, dat is het doel van ons beiden. Kinderen op de eerste plek. Ik merk dat het wel moet. Stelde mijzelf een paar weken op plek nummero bovenaan. 
Je merkt meteen dat het niet werkt, dat je dan ongemerkt valt op je grote snufferd voordat je er zelf eigenlijk erg in hebt. Tijdens de evaluatie naderhand geef je wel toe dat je fout zat maar dan is de pijn nog niet verzacht. Wat ik oe brom!
Luisteren. Luister is wat meer naar andere mensen. Je hebt niet alle wijsheid in pacht...Dorgelo!!!
We beginnen pas, we beginnen nu pas echt. Merk dat ik optredens van bijvoorbeeld de Dijk nodig heb om geleden schade te repareren. De absolute krenten in de pap. Dit weekend ook....
Vaak is het mooi dom ouwehoeren met mensen die ook al het nodige voor de kiezen hebben gehad. 
Zijn zo wel geworden tot wat ze nu zijn. Stuk voor stuk mooie mensen die soms met een lach, soms met een traan, je met beide benen op de grond houden. 
De ene keer die schouder, dan een trap onder je kont. Een goed gesprek, mooie invalshoeken al gehad. 
Maar dat lopen achter het Bostheater het onbekende bos in, langs de Steile Oever, Rob groetend en door blijven lopen gaf ook wat rust in miene kop. Het vals plat naar boven, het uitzicht over een stikstofloos natuurgebied. De grootsheid ervaren van de schepping. Was het dan toch niet zo'n Reus maar andere tijden die zorg hebben gedragen voor het feit wij nu zo'n prachtig Vechtdal hebben...??
Dansen op de vulkaan. Ik beleef het op een vreemde manier. Heb er ontzettend veel zin aan en eigenlijk ook weer niet. Een melkboer met de Blues. Hij zet zijn flessen neer maar haalt ze vervolgens niet meer op. Zag wel zo Ommen van een andere kant. Eerder kende ik alle klinkers wel zo beetje in het centrum uut mien hoofd maar nooit het prachtige natuurgebied rondom Ommen. Gewoon op amper 15 kilometer afstand van je huis. Stukje varen op de Vecht. Een reiger zien staan te genieten, van ons of toch van het uitzicht? 
Straks gaan wij op de E-chopper stukkies rijden. Nog meer schoonheid ontdekken. 
Ommen blijft Ommen. Ik kwam en ik kom er altijd graag. Hier ligt gewoon heel wat verleden. 
Leuk om Jan & Jet weer eens te spreken. Ook van die mooie mensen, sterke bakens in een ver verleden. Even praten over die Flater tijd. Wat hebben we gelachen, gedronken, gedanst, gehuild en flaters geslagen. Schept een band. Je pakt zo de draad weer op. Kom eens langs, moet ik doen. Moet ik echt doen. Jannigje weer eens bellen. Kieken hoe het met hem nu is. 
Lezen dat je eigen broer vanavond ook optreedt. In de grote Hervormde kerk van Ommen die Ard keurig heeft verbouwd. Is hij dan het voorprogramma van De Dijk en niet Grolloo gisteravond? Vervolgens een Straffe Hendrik drinken op oen grote breur. Allemaal wel een klap of redelijk wat klappen van de desbetreffende molen gehad. Wiek jij of wiek ik...? In welke stand staan ze...?
Wilde er een positief stukje van maken maar ik merk dat er nog veel verdriet links en rechts zit. 
Geeft allemaal niks want wij houden van elkaar....
Positief was zeker weer de horeca van Ommen. Dat wist ik wel. Tientallen jaren namelijk elk weekend vergelijkend warenonderzoek gedaan. Het was een dirty job maar someone moest het doen....We laafden ons graag. Maar Ommen heeft het natje en droogje Puik voor elkaar. Op het Kerkplein pilsten wij al wat voor, nadat wij reeds begonnen waren op de Markt, een tochtje op het water wat ons even deed scheiden van al die nattigheid in de Ommer Horeca. 
We hadden lukraak ergens gereserveerd. Het werd Puik en het was puik in orde. 
We werden al heel blij toen we aan kwamen lopen. Een enthousiast meisje in de bediening die haar lange benen bijna onder haar billen vandaan liep. Maar alles deed met een glimlach van hier tot Tokio. Ze komen bij Puik, net als bij alle andere horecatentjes in den landde, enkele handjes te kort. Ze deed driehonderd dingen tegelijk maar hield de moed er lachend in. Net zoals de jongen die dienblad na dienblad vol met glazen elke keer weer met een glimlach serveerde. Dat doet zo goed! Geweldig! Alleen maar hulde. Het eten was ook prima te pruimen hoor maar gisteravond maakte het meisje in de bediening wel de avond. Complimenten! Daar kan ik van genieten. Iemand die plezier in het werk heeft. Werken in de Horeca moet je gewoon leuk vinden, is een passie, een beleving. Misschien wel een roeping. Het nieuwe dominee zijn, preken voor eigen parochie! Dat heeft niet iedereen. Maar dat heeft het meisje van Robert en Irma wel en bijvoorbeeld de dochter van mijn oude kapper ook.
Die begroeten je met een glimlach en een warm welkom notabene in je eigen stamkroeg. Je voelt dan meteen thuis. Lijkt zo makkelijk maar is voor sommige mensen nog verrekte moeilijk. Let maar eens op, kijk maar eens om je heen. Het is geen magie, een glimlach op de lippen toveren...??
Net zoals Huub. Die laat/liet je ook altijd voelen dat je welkom bent. Deed zijn werk ook altijd met een grote glimlach. Lieve vriendinnen en vrienden, welkom. Leuk dat jullie er allemaal zijn. Ik heb 'm namelijk nog nooit in al die honderden concerten er op kunnen betrappen dat ie liever thuis was gebleven. Puik voor elkaar. Dat meisje had van de dochter van Huub kunnen zijn, zeg maar.
Het was zo'n weekend met vooral grote tranen van het lachen. Het glas halfvol zien in plaats van leeg. Dansen op de vulkaan, dansen op de Besthmenerberg. Ome Jan die nog even langs kwam en verhalen uit de oude doos weer van mooi koperglans voorzag.  Dingen die je een jaar lang lang niet in de hand hebt gehad kun je weggooien...Hij nam ons de maat!
Het is allemaal niet zo moeilijk om een glimlach op iemands gezicht te toveren, heeft niks met Kazan of Hans te maken maar allemaal met jezelf. Het begint uiteindelijk bij jezelf. 
Iets met de window van je ogen. Als je maar blijft lopen zoeken naar alle redenen van het grote waarom(?) mis je zoveel moois onderweg. Wat een weekendje op de Besthmenerberg al niet kan doen. 
Vnd gaan we Dansen of Onderuit, ik kan het sowieso niet alleen! 
Voor de tover in je ogen, voor de klik van dit moment. Voor de noodzaak van het dansen, voor het voelen wie je bent. 
Voor het snakken om te zweven, voor de vriendschap die het sluit. Voor de liefde die zal blijken, voor de tintels op je huid. 
Voor de vonken van het verlangen, voor de honger naar het feest. Voor de deuk van de muziek, en voor jou, natuurlijk, het allermeest.
Het einde kan ook het begin zijn van iets mooi. Voor de tover dan maar....
Fijne zondag. Joah, mag wel zo....





2 opmerkingen:

  1. Vandaag nog es voor de 2e keer nagelezen. Je weet het altijd goed te verwoorden: ernst en luim in een column. Top man. Een woord: sterkte! Ik zie je vast nog wel es ergens bij een optreden en ben vergeten te vragen of Huub nog langs is geweest (op uitnodiging van jullie op spandoek, geweldig!). Luister ook es naar Somebody Will Know Someday, of misschien ook maar niet, gezien je huidige zielenpijn.
    Ken je Morgan Wade (Wilder days, Take Me Away, Run), even de zinnen verzetten. Nogmaals sterkte ouwe reus. Ik blijf je volgen. Hou van je schrijfstijl.
    Lampie.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hey Willem, dank je wel. Huub niet, zijn broer Hans wel. Voor en na het concert. Heeft de spandoeken meegenomen, onze dames helemaal in de wolken natuurlijk. Somebody Will Know ken ik ook, ken wel een paar nummers meer van Harry. Zelfs twee keer naar een concert van hem geweest.
      Morgan Wade ken ik niet, ga ik luisteren...dank voor de tip.
      Dank je wel. Leuk om jou weer gesproken te hebben. Altied vertrouwd, ouwe jongens krentenbrood. Vice Versa, volg jou ook nog altijd...Spreek je. Groet, Alfred

      Verwijderen