#Fortune Teller!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'You said you hate the smell of cigarette smoke, you only used to smoke when you drank.
When you lived in Chicago unsure where the wind blows.
I wish I had known you in your wilder days.
And now here we go, you got me falling in love again.
You got a secret, I wanna keep it.
I wish I had known you in your wilder days.'
Uut 'Wilder Days' van Morgan Wade (Thanks Lightly)

Moi, ben ik weer. 
Klokslag 07.43 uur stond ze bij mijn bed, maakte mij wakker met haar lieve stemmetje.
'Papa, ik heb de hele nacht met mijn haarband in geslapen.'
Geeft niks, lieverd. De bond van de Nederlandse Plattelandsvrouwen van de Haarbandjes zullen er vast weer wat van vinden maar ik reken het gewoon goed, Mouna!
Vannacht sliepen ze allebei weer in hun eigen bedje. De hele week sliepen wij met z'n drieën in de Master Bedroom, zeg maar, waar gek genoeg veel Magic Happens. 
Niet het gehoopte vuurwerk maar wel iets met vuurpijlen en gillende keukenmeiden die alle richtingen opschoten. 
Veel vertellegies kwamen boven het fris gewassen dekbed uit. Pure magie. Ik had en heb het aan de tijd deze weken.
Dat maakt misschien wel het verschil. De kinderen zogen echt niet alles uit hun kleine duimpjes. 
Toch kleinkinderen van ene G.B.J. Hiltermann? Wat ik oe brom. Haha, fraaie bespiegelingen, wat gaat er toch veel rond in die kleine koppies.
Kennen jullie deze beste man nog? 
Hij besprak de toestand in de wereld. In veel Nederlandse huiskamers vormde zijn commentaar op de voorbije week een vertrouwd element om de week weer mee te beginnen of af te sluiten. Tis maar net hoe je het wilde bekijken in die tijd. Ruim 2000 columns sprak hij in of...uit.
Hij besloot ooit zijn laatste commentaar met: 'De tijd van eeuwige vrede is nog niet aangebroken, en dat zijn mijn laatste woorden over de toestand in de wereld, het ga u allen wel...' 
Na zijn overlijden was het grapje gauw gemaakt. Dat Mr. G.B.J. Hiltermann nu over de toestand sprak in een andere wereld. Benieuwd of ze hem daarboven ook pruimen....? Zal hij mijn Pa al tegen zijn gekomen? 
Maar Moos en Mouna spraken over de toestand in hun eigen kleine wereld. Het plaatst veel dingen in het perspectief, weet niet of het altijd de juiste snaar is maar het is wel de toon die de muziek maakt.
Dacht even om Hermans er bij te halen maar Frank Boeijen voert nu het woord. Heeft het over ene Suzanne en dat ze gek is. Dat ze jou pepermuntjes geeft want ze geeft jou graag iets tastbaars.
Ach, het zal allemaal wel. Begon vanmorgen met veel nummers van a Balladeer!
Kennen jullie deze beste man nog? a balladeer was ooit een bandje uit Amsterdam. Inderdaad met een kleine beginletter a. Tegenwoordig is het alleen zanger Marinus de Goederen die de eer hoog houdt van a balladeer.  
Begin 2000 maakten ze haar entree. Ik vond het meteen al goed. Ze brachten een EP uit met vier liedjes. 
OOR schreef dat het om te janken was, zo mooi.....Later volgde Panama, een werkelijk schitterende LP. Swim with Sam werd een bescheiden hitje, nu is het ieder jaar maar afwachten of ie de top2000 haalt of net niet. De single Fortune Teller was de tweede single gevolgd door Robin II. Allemaal pareltjes.
Toch sloeg het grote publiek a balladeer jammer genoeg over al bleven ze fantastische muziek maken.
Jammer, verrekte jammer! Nog steeds volg ik Marinus op mijn grote voet van maatje 46. 
Heeft nu problemen met zijn voormalige platenmaatschappij dus hij neemt net als Taylor Swift al zijn oude materiaal weer opnieuw op. Om er toch wat aan te verdienen. 'Mary Had a Secret' in een nieuw jasje. Joah, mag wel zo zou Lohues zeggen. 
Ik hou van zijn soms dromerige muziek, zijn stem doet wat met mij. 'All I Wanted' komt net langs op de oortjes. Prachtig, kippevel! Soms zit in je zo'n mood. De een leest een boek, ik luister vooral naar muziek en de teksten die ze zingen. 
Luisterde vanmorgen naar Panama en Where Are You, Bambi Woods? uut 2008 en nu staat er een A Wolf at the Door op. Niet echt natuurlijk. Die stond aan de achterkant van ons huus, ergens vorig jaar. 
Sorry, slechte humor. Moet ik eens mee stoppen. Aan de andere kant, alles is nu zo anders....
Langzaam daalt alles in. Doe je echt alles apart, kom je los van elkaar bij gezamenlijke afspraken over jouw kinderen aan. Moi, hoi. Alles goed, ben je nu echt gelukkig? Van die dingen....Want ik wil wel graag dat deze hele klotentoestand van de laatste maanden uiteindelijk winnaars gaat opleveren, althans zeker één iemand die zegeviert. Want anders zou het gewoon mooi kut zijn. Zijn we met z'n allen nog geen bal opgeschoten....Dan alleen maar verliezers! Waarvan Akte!
Alles went, zullen we maar zeggen. Not! 
Ah, Winterschläfer staat nu op, maar dat geheel terzijde. Ik zou zeggen luister eens naar a balladeer. 
Luisteren, dat deden wij afgelopen woensdag dik tien minuten naar Mouna. History repeating!
Wij, dat waren juf Marita, juf Eline en ik. We hadden zo'n tien minuten gesprekje en net als de vorige keer had Mouna het hoogste woord. Ze kwam al pratend binnen. Ik ging op de stoel van Pim zitten en zij koos er voor om op Sophie's stoel haar billetjes te parkeren. Wat een portret! 
Moest lachen en huilen tegelijkertijd en allebei van puur plezier en dikke trots. Wat een spraakwaterval is Mouna, ze heeft praat voor tien. Ze propt gemakkelijk een half uur tekst in amper 10 minuten. 
Maar denkt ook goed na over kleine zaken die haar leventje beheersen.
Doet veel met haar vriendinnen. Je merkt aan alles dat ze op haar plek zit in de klas. Ze voelt zich er thuis, kan het goed vinden met de juffen en haar klasgenootjes. Een genot om te zien en te horen. 
Ze zit lekker in haar vel. Volgend jaar naar groep 2. Zij heeft ook niet achteraan gestaan toen de grijze hersencelletjes werden uitgedeeld. Heeft ze niet van mij....Volgens mij was ik een heel ander kind, heel lang geleden. Ik herken wel wat dingen in haar, ze heeft een levendige fantasie. Tja, dat heb ik soms ook wel. Wil ook soms de wereld mooier kleuren dan dat ie in werkelijkheid is. 
Maar het nog nooit zo donker geweest of het wordt wel weer licht. Niets boven Groningen en Ede Staal hè. IJzer met handen breken, langzaam lukt het ons. Zulke gesprekjes met Mouna en Moos, zij het op school of zoals vanmorgen weer in de Master Bedroom maakt dat de wond steeds beter heelt. 
Zo af en toe mag de pleister er af en bloedt het niet eens meer.....Of we hebben gewoon betere pleisters gekocht, dat kan ook!
Heb bijzondere kinderen. Dat sowieso. Heb ze nu drie weken fulltime. De eerste week is voorbij gevlogen maar was er meteen al één voor de boeken. 
Want Papa, ik dus, had maandagmorgen ff in al zijn onkunde besloten om lopend naar Mariënberg te wandelen. Een kleine 10 kilometer....FF de zinnen verzetten. Koffie drinken bij Moe. 
Maar 's middags ging het lopen naar de Appie al een stuk moeilijker en toen ik de kinderen weer mocht ophalen bij school was lopen al bijna een Marsweijde te ver weg. 
Thuis gekomen ging het van kwaad tot erger. Dokter gebeld. Wel of geen jicht, ik dacht het niet...Dokter deelde mijn mening. Jicht was anders en zekers niet aan twee voeten tegelijk. Maar even later kon ik zelfs niet meer staan laat staan lopen. Vasthouden aan het aanrecht om toch nog pasta te koken. Toch jicht? Maar zo'n verbierd en varkenvlees-achtig weekend had ik nou ook weer niet gehad...? Begon aan alles te twijfelen vooral aan mijzelf en mijn lichaam die mij weer eens in de steek liet. Overbelasting? Liep wel toch wel eens vaker van die afstanden. Als ik nou jicht had na het weekend van de Dijk was het logischer geweest. Daar had ik mij ernstig gelaafd aan Bacchus en al het slechte (en goede) van het leven.....
Ging toch uit voorzorg maar Diclofenac slikken, mocht er van de assistent van de dokter maar 3 op een dag en zekers niet zo snel achter elkaar. De teller stond reeds op vijf want het werd eerder slimmer dan beter als je begrijpt wat ik bedoel. Dat vertelde ik maar niet, een leugentje om bestwil, ik hoor ze vaker.
Maar wat ik wilde zeggen. Wat heb ik bijzondere kinderen. Zonder dat ik het vroeg namen ze gewoon alle taken die ik nog probeerde uit te voeren van mij over. Mouna bracht mij een boekje zodat ik op de bank kon lezen, Moos ruimde de tafel af en de vaatwasser in. 
Moos hielp mij naar boven omdat ik het zelf niet meer kon. Mouna kwam nog wel naar beneden maar werd door broerlief boven weer liefdevol in bed gestopt. Moos regelde mij een kopje thee en een nat washandje (vaatdoekje haha...) voor mijn voeten. Allebei waren ze zo bezorgd over mij. 's nachts slikte ik stiekem nog wat Diclofenac. Want de voeten waren behoorlijk rood en warm, jicht in beide voeten. Heb ik weer, potverdikkemei. Ik moest maar in het midden gaan liggen. Konden ze van beide kanten voor mij zorgen. Wat lief! Op zulke momenten komt, mede door de pijn, vaak het slechtste in mij boven maar door Moos en Mouna bleef ik redelijk binnen de perken. Moos hielp mij 's nachts zelf op de WC. Hoorde mij stommelen en greep net op tijd in toen ik naast de pot dreigde te vallen. Als ik niet zo'n pijn had, had ik moeten schaterlachen om de rare situatie die het opleverde. Moos zag de humor er wel van in, had een geweldige opmerking en zo lachten wij tegen de klok van drie uur 's nachts ons een ongeluk. Zit toch in een klein hoekje, wat ik oe brom!
Geweldig. Wat een begin van mijn vakantie, de kids moeten nog een weekje wachten! 
Gelukkig ging het dinsdag weer redelijk. Kon weer lopen en 's middags zelfs weer normaal wandelen. 
Een overdosis Diclofenac deed haar werk want deze junk had het gewoon nodig! Laat de dokter of zijn assistent het maar niet horen....
Vanmorgen kwamen Moos en Mouna nog even terug op het Jicht-verhaal. 
Mag je dan niks meer van een varken eten of vanmiddag niet meer een biertje drinken?
Wat is een welvaartsziekte, Papa? 
Nou, dat het ons best wel goed gaat, kinderen.....
Mede dankzij jullie en de mooie verhalen vertellers die jullie zijn. 
Stop daar alsjeblieft nooit mee.
Ook al is het maar voor die ene 10 seconden, nooit een mooier woord gevonden. 
Fijne zondag. Joah, mag wel zo.