#Einstein!

Hallo Lieve Vriendinnen en Vrienden, 

'Albert's always sincere, he's a sensitive type. 
His intentions are clear, he wanne be well liked.
Well, if everything is nothing, then are we anything?
Is it better to be better than to be anything?
And Albert's vision blooming uncontrolled, all his wings are slowy sinking. 
The worlds begins to disappear, the worst things come for inside here.
All the king's men reappear, for an eggman, fallen on the wall.
He'll never be together again. 
Einstein's down on the beach standing in the sand.
'Cause everything he believes in is shattered. 
What you fear in the night, in the day, comes to call anyway.
And we all get burned as one more sun comes sliding down the sky.
One more shadow leans against the wall.'
Uut 'Einstein on the Beach' (For an Eggman) van de Counting Crows. 

Moi, ben ik weer!
Wanneer begint voor jullie een nieuwe week. 
Zondags al, of toch gewoon op de maandag? 
Wisten jullie dat ik rond mijn dertigste ineens namen begon te verzinnen voor kinderen die ik nog niet eens had!
Mijn eerste kind zou luisteren naar de naam Einstein. Ik wist het bijna 100% zeker! 
Had geen nesteldrang, laat staan een vrouw, vriendin of wezen waar ik destijds mijn dromen mee kon starten. Neuh, ik vond het feit dat ik misschien ooit, One Fine Day, Papa zou zijn al meer dan genoeg!
Toen uiteindelijk in maart 2013 mijn 'Einsteintje' werd geboren noemden wij hem gewoon Moos. 
Past uitstekend bij hem. Hij is ook echt zo'n Moos. Misschien wel uut de Twentse Boerenkool. Je weet het niet. Uit mijn brein zijn wel eens raardere ideeën ontsproten. 
Einstein on the Beach is een opera geschreven door Philip Glass, de titel is gebaseerd op een foto waar Albert Einstein op een strand staat. Het vormde voor zanger Adam Duritz jaren later de inspiratie voor het schrijven van het nummer 'Einstein on the Beach (For an Eggman) in de beginperiode van The Counting Crows (begin jaren negentig).
Toen Moos eindelijk begon te kruipen maakte ik een foto van hem op het strand van Zeeland in een oversized blauw shirt van Racoon. Nu we er toch waren....
Hij werd toen een beetje mijn Einstein on the Beach. Hij vraagt mij wel eens gekscherend of ik hem echt zo wilde noemen toen hij op 25 maart 2013 deze wereld binnen kroop. 
Het idee strandde voordat ie überhaupt op de tekentafel belandde, heb mij er ook nooit echt hard voor gemaakt. Ik dacht vroeger wel eens vaker 'anders' dan ik nu bijvoorbeeld denk! 
Ik dacht wel rond mijn 30e dat ik nooit het pure ambacht van 'Papa zijn' zou ervaren. 
Daar leek ik niet voor in de wieg gelegd, dat konden mijn broers of mien moat Robert stukken beter! Ervaringsdeskundigen pur sang!
De vrouw van mijn dromen, en nu van lang vervlogen dromen, kwam toch nog op een mooie lentedag mien stamkroeg binnen wandelen. Draaide 'Brown Eyed Girl' en de rest is geschiedenis, we kregen twee koningskinderen, trouwden en vandaag de dag ben ik weer een beetje terug bij af. Vertel jullie niks geen nieuws. Maar mijn Einstein on the Beach is gebleven. Steeds meer vertoont hij trekjes die Albert ook zo kenmerkte. Luisterde van de week nog eens naar de tekst van Adam. 
Hij slaat met terugwerkende kracht de spijker op zijn kop. Moos bleek al snel anders te zijn. 
Maar we konden hem maar moeilijk in een hokje plaatsen, laat staan een stempel op zijn guitige koppie drukken. Wilden wij eerst ook helemaal niet. Moos was Moos en Moos blijft Moos. Niks meer en niks minder. Maar Moos heeft nog een heel leven voor zich.
Hij moet de wereld nog leren begrijpen en de wereld om hem heen Moos. Steevast denken mensen het ei van Columbus te hebben gevonden of één of andere vage theorie. Negen van de tien keer was dat het toch ook niet. Wat dan? Maar we zijn blijven zoeken, San is hierin de grote kartrekster, ze trekt zich een ongeluk bij allerlei instanties om maar die voet tussen de deur te krijgen. Moos ondergaat het allemaal met speels gemak. Hij doet niet zo moeilijk. Misschien doet de wereld om hem heen wel moeilijk. Wie zal het zeggen? Hem persen in een keurslijf waar hij niet eens in wil zitten. Je weet 't niet. 
Maar hij moet nog ff rondkuieren op deze aardkloot. Om het leven voor zichzelf een stukje aangenamer te maken zijn wij en velen met ons aan het puzzelen geslagen. Lange tijd leek het een puzzel met ontelbare stukjes maar langzaam maar zeker gloort er een beetje licht aan het eind van de tunnel. Schuift het wat meer in elkaar. Begrijp mij niet verkeerd. Moos is dan misschien niet een dertien in een dozijn kereltje maar verder mankeert hij niet zoveel. Maar het laatste DCD onderzoek bracht wat soelaas in de chaos. DCD staat voor Development Coordination Disorder, een soort coördinatieontwikkelingstoornis. Informatie die bij ons normaal binnen komt, komt bij Moos hoogstwaarschijnlijk totaal anders binnen en zijn koppie verwerkt het ook nog eens op een volslagen andere manier. Hij reageert anders, denkt anders, ziet de wereld een stuk anders etc. etc. 
Wat zou het toch mooi zijn als wij zijn drukke hoofdje konden lichten....Dat wij weten hoe wij op hem moeten reageren. Dat hij links en rechts handvaten krijgt aangereikt die hem helpen om als een heuse Einstein door deze wereld te wandelen. Van begin tot aan het eind. 
Albert Einstein is zijn metgezel. Figuurlijk dan! Tuurlijk wandelt deze beste man niet mee aan zijn zijde. 
En toch, toch had ik 'm zo moeten noemen. Was het alleen maar als tussenvoegsel tussen Herman en Freek geweest. Toen ik Moos aangaf bij de burgerlijke stand speelde het nog even door mijn hoofd.  
Moos Herman Einstein Freek. Zou toch geweldig zijn geweest. Hoe zegt u dat? Geweldig toch!
Laatst moet hij een spreekbeurt houden over een bekend persoon. Wie kiest Moos, Einstein natuurlijk!
Ik verzin het niet. Welk nummer kent hij uit zijn hoofd van the Counting Crows, Mr. Jones!
Jullie dachten misschien Einstein on the Beach, al toverde hij die laatst ook uit de hoge hoed. Papa, je had gelijk. De tellende kraaien hebben idd een nummer over Einstein gemaakt. Maar zomaar uit het niets kwam hij met de Counting Crows op de proppen. Hoe hij dat weer heeft uitgevogeld. Dat vind je leuk, hè Papa. Heeft hij mijn Spotify playlist gehackt? Wist ie dat ik naar de Couting Crows zou gaan? 
Ik filmde afgelopen maandagavond voor hem Mr. Jones en RainKing in de AFAS Live. Zag ze voor de zoveelste keer live. Wordt er altijd vrolijk van terwijl Adam jarenlang helemaal niet zo'n vrolijke gast was. Kampte met depressies en zo....Maar hij heeft de baard er af, het misstaat hem niet. Hij dacht in een nieuwe concertzaal te spelen maar ze traden gewoon op in de Fucking Heineken Music Hall. Prachtig en over tig jaar misschien wel weer in de Grolsch Live.  
Hij was sowieso goedgemutst, Robert en ik ook. Mooie gesprekken, vooral op de heenweg en bij Boulevard 020. Vrienden waar je wat aan hebt, net zoals gisteravond bij ons etentje met de club van zes...euh vijf. Sommige dingen moeten nog wat meer gaan wennen, dat was je zo gewend. Maar doe mijn best om aan het nieuwe leven te wennen. Zo'n uitje helpt daar flink bij en ik moest er niet eens van janken, als je begrijpt wat ik misschien bedoel. 
We waren inpandig bij de Bistro van de Rheezerbelten waar werkelijk alles draait om genieten!
Ging op de fiets er naar toe. Zwoele zomeravond terwijl de herfstbladeren op de grond lagen. Niet alleen de wereld is in de war! Blousje met korte mouwen en zonder jas. Moet niet gekker worden en dat eind oktober hè. Een kleine Memory Lane volgde. Fietste namelijk langs Bakker Battjes, voorgoed de deuren op slot. Het rook er nog naar dagelijks brood maar de oven staat nu echt uit! Eeuwig zonde. Net zoals het feit dat de Bokkepruik voorgoed uit het zicht is verdwenen. Hier was het vroeger altijd goed toeven. Uit de keuken van Jaap kwamen vaak de heerlijkste gerechten. Nu zijn de appartementen bijna klaar....Tijden veranderen, soms wou je dat je de tijd terug kon draaien. Een uurtje, soms decennia.
Fietste langs Vechtstede Notarissen. Daar hadden we ooit nog eens getekend voor een nieuw begin met onuitwisbare inkt. Althans dat dacht ik...Denk wel eens vaker wat. Kon een glimlach niet onderdrukken, een potje janken was teveel eer! De Witte of Lambertus kerk kleurde fraai tegen de ondergaande zon.
Het oude Clara is tevens niet meer. Ging er vaak op bezoek bij Tante Dinie. Het nieuwe Clara staat in de steigers. Hoogmoed voor de val. Fietste langs De Kleine Belties. Achter de slagboom sliepen vast mijn koningskinderen al, Moos en Mouna, en werd er misschien wel geproost op een nieuwe toekomst!
Oude wijn in nieuwe zakken? Wie zal het zeggen...? Als je maar gelukkig bent! Fietste door want de maag begon te rammelen. 
Vlinders? Wie weet. Hoop sterft as leste, hoorde het Daniël zingen. Klaar voor de tweede helft! 
Scoor soms uit onverwachte hoek! Kan lang de bal rondspelen op het middenveld, loerend op dat ene moment. Wat was het genieten bij Margé en Enrico Hans en hun keuken- en restaurantbrigade. 
Het kost wat maar dan heb je ook wat. Was er lekker druk, heerlijk geroezemoes. Iedereen had zijn beste humeur meegenomen en het mogelijke chagrijn aan de kapstok gehangen. 
Genieten, dat moet je. Dat kunnen wij als geen ander! Daar komt geen relativiteitstheorie aan te pas, wat ik oe brom. 
Het was te lang geleden dat wij met de club van zes...euh vijf ergens culinair inpandig waren. 
We vierden het leven, de goede berichten over Bert zijn gezondheid, een verlate traktatie aan zijn 60e levensjaar. Allemaal klappen van de molen gehad maar we zaten er nog mooi bij....Wieken in de juiste stand. Sfeervolle gewelven, mooie gedekte tafels en fonkelende glazen die spoedig gevuld werden. 
Gastvrij ontvangen door Margé, ga maar eens genieten van het goede leven. Al lang niet meer het best bewaarde geheim van het Overijsselse Vechtdal, als je het mij vraagt. Bescheidenheid staat hier niet maar siert wel de mens. 
We kwamen en we komen er graag met de kinderen. Pannenkoeken eten, of een plankje na een lange boswandeling. Maar we sloegen nu niet linksaf maar liepen door naar achteren. Naar de bistro waar de magic happens. Ok, Magic John is er ook vaak te vinden maar de Chef-kok en zijn kompanen kunnen tevens toveren in de keuken. Wat verfijnd, wat ontzettend heerlijk culinair. 
Alles met net dat beetje extra. Mooie entrees, fijne amuses en toen moesten de voorgerechten nog haar opwachting maken. Zalm, zuurkool en carpaccio lagen op onze borden. Later vlogen er geen kippen over maar mooie stukken vlees belanden op de tafel. Hert, Tournedos, Wildzwijn en twee keer Entrecote....Fraai gebakken, zoals ik het graag heb. Begeleid door mooie wijnen en natuurlijk diverse speciaalbiertjes. Voor minder deden wij het echt niet. We sloten af met ondermeer Creme Bulee, pure chocola en andere verwennerijen....
Een kleine drie en half uur vlogen om door ondermeer goede gesprekken! Een lach, een traan, nog een grotere lach en uiteindelijk schaterlachen. Soms om niks, soms om van alles! 
Bedankt, was weer gezellig! Fietste terug, met minder gedachten maar met meer vooruitzichten voor de boeg. Zag Einstein on the Beach, zag Moos weer rondkruipen op het strand van Cadzand. 
Dacht aan foto's van mooie dagen. Dacht aan Mouna en Moos. Dacht aan Einstein, dacht wederom aan hoop, zelfs aan Kaap de Goede Hoop. Trok thuis nog een mooie Triple open. Zette Spotify aan. 
Drukte op shuffle. Waar zat die boef....? Counting Crows deed AFAS nog even dunnetjes over aan de Voermanstraat vannacht. Rain King! Mr. Jones, A Long December, Einstein on the Beach, Miami, Holiday in Spain. Hij had ze warempel er allemaal ingezet, één voor één. Wat een smaak heeft het jochie...!!
Het wordt inderdaad tijd dat wij hem steeds beter gaan begrijpen. Dat verdient ie zo....
Mijn, onze Moos. Ons Einsteintje op het strand! Hij kroop destijds, nu loopt ie in zevenmijlslaarzen tegelijk. Forever Young! Koos Postema, de éminence grise van de vaderlandse TV, zei het mooi gisteravond op de vraag van Matthijs. 
'Wat maakt het leven de moeite waard?' 
Dat je er bent....Amen! Niks aan toe te voegen. Zo simpel kan het dus zijn! 
Fijn weekend. Joah, mag wel zo.