'Ik heb zoveel gehoord en toch komt niets meer bij me aan. En dat is dus waarom ik 's nachts niet slapen kan. Al schreef ik duizend liedjes over dit gemis, dan nog zou ik niet weten. Waarom toch, dit gevoel voor altijd is. Zo hard, De uren na de klap dreunde zo na. Dat niets nog, te bevatten en begrijpen was, het was,Zo hard, Dat alles wat we dachten, ons alleen maar leegte bracht. Zo moe en zo verslagen waren wij, nu de stilte bij ons was in plaats van jij. Zo stil, hoewel ik je nog iedere dag mis. En waar je nu ook zijn mag, Echt het is me helder, dat stilte nu jouw vriend geworden is.'
Uut 'Zo Stil' van Blof.
Het was zo stil in ons en we hadden nergens woorden voor. En ja, de wereld draaide maar door. Toch stond deze onbeweeglijk stil. De wijzers van de klok wilden niet vooruit maar terug naar Yesterday. Ik wilde dat ik de tijd maar een paar weekjes terug kon draaien. Ik heb de schroevendraaier in mijn hand, maar ik ben niet zo technisch en nu staat het klokje op onze vensterbank helemaal stil. Net als ik, net als wij, stukgeslagen door het nog steeds niet kunnen bevatten van de verstilde werkelijkheid. Rutger had afgelopen vrijdag daar niet mogen staan, hij had niet een overvolle zaal op de Larikshof met alleen maar lieve mensen mogen toespreken uit de grond van zijn hart, uit zijn onbeschrijflijke liefde voor zijn Roos die naast hem lag. Ik keek naar buiten, de wind nam net een blad mee op zijn zoektocht naar elders, opgaand in het hier en nu. Ik zocht naar woorden terwijl ik de hand van Sanneke koesterde in mijn vingers maar vond niks....Ik vind er alles van maar het brengt die vrolijke spring in 't veld er niet mee terug. Het leven liet weer eens zien dat het soms zo oneerlijk is, zo hard dat het pijn doet dat je het wilt uitschreeuwen maar dat alleen de tranen in je ogen je laten spreken. Na vorige week zondag droom ik elke nacht dezelfde droom. Hoe vreemd het ook klinkt maar ik droom van een rood autootje....Een klein rood autootje wat de laatste maanden tufte door de Marslanden...Nu niet met mijn tante Dinie achter het stuur die bijna half op de weg de auto parkeerde maar een vrolijke spruit met een zonnebril op de neus waar ze beide raampjes voor open moest hebben....Wat was ze trots op het rode autootje van haar Oma, van mien Tante Dinie. Beide zijn niet meer hier....Met Tante Dinie had ik alle vrede dat ze haar plekje verruilde hier op aarde en opsteeg naar haar paradijs. Terug naar Ome Mans vertellend over Appie en al die andere mensen....Natuurlijk miste ik haar, een belangrijke schakel in mijn leven...Wat heb ik veel van Tante Dinie en Ome Mans opgestoken. Ik was misschien wel de zoon die Ome Mans nooit had, samen met Tante Dinie zette hij twee mooie dochters op deze wereld....Ome Mans en Appie. Hij was de enige die mij zo mocht noemen....Dat rode autootje, wat heb ik het vaak verteld dat zo Tante Dinie nog een beetje bij mij was hier in de Marslanden.....Dat ik moest glimlachen als ik langs het huis van Roselie en Rutger liep en dat rode autootje op de oprit zag staan. Bij het laatste ballonnenfestival steeg een bijna identieke rode autootje nog op boven Hardenberg. Roselie was destijds op vakantie met Rutger in Kroatie...Wij appten haar een foto van het rode autootje...Met de tekst, iets in de trant van : het autootje wil terug naar Tante Dinie. Roos moest er om lachen en stuurde een berichtje terug, hou het autootje tegen....Ik probeerde het touw nog vast te pakken maar het rode autootje had de vaart erin en verkoos het blauwe luchtruim in plaats van stil te staan op de grond. Die droom komt nu elke nacht voorbij. Een autootje die opstijgt, een rood autootje en ik probeer het touw vast te pakken maar hoe hoog ik ook spring het touw van de auto glipt mij telkens door de vingers en rijdt Tante Dinie en Roos bij mij weg. Was het voor de zomer nog lachen.....Nu kijk ik naar de foto en moet huilen dat het verleden weer eens het heden inhaalt. Nu zijn de beide eigenaressen van het rode autootje er niet meer en kreeg ik een brok in mijn keel toen ik vrijdag het autootje zag staan. Het autootje wat Tante Dinie nog een beetje bij mij hield. Mij liet mijmeren over vroeger....Maar had Roselie al een vroeger....Zij had nog zo'n grote toekomst voor zich. Maar vorige week stopte abrupt haar toekomst, haar leven met Rutger en nog steeds krijg ik het touw niet te pakken van het rode autootje. Ik zie alleen na vrijdag nog de zolen van haar schoenen. Blinkende zolen want zij had diamanten hangen aan haar schoenen. Wat omschreef Rutger het prachtig, rauw, teder en helder. Met een lach en een traan. Diep respect voor hem....Hoe hij daar stond, pratend over zijn geliefde Roos. Elk woord kwam binnen maar terwijl hij daar stond vervloekte ik alles en iedereen. Waarom! Waarom? Rutger die een beter mens werd door haar....Ik onderschrijf zijn woorden, want ik ben ook veel beter mens geworden door mijn engel op het witte paard. Wat San voor mij is was en is Roos voor Rutger...en Godverdomme....waarom kwam magere Hein langs met zijn kut-tentakels.......Vannacht droomde ik weer over het rode autootje en dacht dat ik het touw had te pakken maar nu zat naast Roos tante Dinie en wat hadden ze een schik...Ze keken allebei naar mij en ik keek terug, ik lachte....en klapte in mijn handen, mijn handen stuk...Het was gelukt, ik had het touw te pakken....maar Godverdomme door het klappen in mijn handen verloor ik weer het touw...Ik hoorde de lach van Roos en ik hoorde Tante Dinie lachen...en het rode autootje steeg verder en verder naar boven....Zelfs Tante Dinie had diamanten onder haar zolen zitten, de vrouw die niet hield van opsmuk had voor haar kleindochter diamanten aangetrokken, zo is Tante Dinie die de goede genen doorgaf aan Ineke en Jan en Ineke gaven ze door aan hun kinderen....De hele week wezenloos voor je uit zitten te staren...Verdoofd, de woorden wel horen maar ze kwamen niet binnen. Verlamd, maar toch kunnen lopen....Iedereen lag uitgeteld in de hoek. We kregen acht tellen maar helaas stond niet iedereen meer op. Murw gebeukt door het noodlot. Alles gereed voor een prachtige toekomst samen....Ik kijk op mijn telefoon en de foto van het rode autootje licht op. Ja Roselie had diamanten onder de zolen van haar schoenen zitten, hoe mooier kun je iemand omschrijven....Hoe mooi kun je met een nummer iemand de laatste eer bewijzen. Ik kende het nummer niet van Paul Simon, maar wat is het een prachtig nummer en wat zal het nummer voor eeuwig en altijd van Roos zijn....en van Rutger. Respect voor Rutger hoe hij Roselie omschreef....en wat kwam het nummer binnen, elk woord hamerde in miene kop. Ik keek naar buiten, gaf mijn moeder een troostende schouder en mijn tranen kwamen terecht op het gezicht van San en daarbuiten waaide meer blaadjes de lucht in....Néé, ik was niet goed te passe. Rode autootjes mogen de lucht niet in. Maar het is me echt helder nu, dat stilte nu je vriend geworden is. Zelfs Jossie kan je niet meer met een touw vastmaken aan zijn trekhaak, je ligt bij het water zonder gevaar maar lieve Roos je blijft voor altijd in mijn en onze gedachten. Je hebt namelijk een onuitwisbare indruk bij mij achtergelaten...Je hield tante Dinie nog even in leven voor mij en nu houden wij jou levend.....en het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor en de wereld draait maar door. Was het maar gisteren, was het maar vorige week....reed jij nog maar in je rode autootje rond.......
https://www.youtube.com/watch?v=-I_T3XvzPaM
Geen opmerkingen:
Een reactie posten